Het positieve zou kunnen zijn dat er weer een bewustzijnssprong plaatsvindt. Want er worden daardoor ook heel veel meningen uitgewisseld.
Hoe dan ook, de aandacht wordt, voor de zoveelste keer, weer flink afgeleid van de grote uitdagingen waar we voor staan.
Voor mezelf werkt het niet goed. Veel opvattingen die ik voor mezelf al lang heb vastgesteld, blijken veel minder gemeengoed te zijn dan ik hoopte. Zuiver en liefdevol denken is nog vaak een uitzondering.
Het gevolg daarvan is, dat ik neig om af en toe in de stroom mee te gaan en ook iemand flink op zijn of haar nummer te willen zetten. Tegelijk weet ik dat het niet zal werken. Kritiek is als een rode vlag en leidt meestal tot nog meer boosheid.
Normen en waarden
Ik heb mezelf altijd graag gespiegeld aan de Grondwet en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Die zijn over een aantal essentiële zaken heel duidelijk:
Discriminatie op welke grond ook is verboden. Iedereen heeft evenveel rechten en mag ook gaan en staan waar men wil.
Iedereen heeft recht op een wettelijke status en op zorg.
Het moge duidelijk zijn dat dit in onze huidige maatschappij niet de norm is vanwaaruit iedereen doet en denkt. Wantrouwen overheerst en om dat tot uitdrukking te brengen worden deze grondbeginselen - ook door onze overheid - ernstig met voeten getreden.
Hoewel dat voor mij al voldoende aanleiding is voor een nationale revolutie zal dit niet gaan gebeuren. Ik heb op mijn beurt geen zin meer om deze waarde voortdurend te verdedigen - dat zou de overheid zelf moeten doen.
Verinnerlijken
Ik heb gemerkt dat alleen volle overtuiging werkt, als het erom gaat dingen teweeg te brengen. Dat is tegelijk ook non-dualistisch. Niet vanuit de tegenstelling kijken, niet denken: "ik wil geen oorlog", maar "ik ben vrede". Niet “ik durf niet op je te rekenen” maar “ik vertrouw je volledig en ga ervan uit dat je je best doet”. Niet: "ik wil geen ruzie" maar "ik hou met heel mijn hart en ziel van jou". Niet “ik zou willen” maar “Ik ben”.Dus niet vertrouwen stellen in iets buiten jezelf (als dat al kan). Zelfs het ergens op hopen is niet genoeg.
Overtuigd zijn en weten - dan pas werkt het.
Daarbij vallen de woorden "maar, slechts, als, niet, nee, geen enz." af als remmende en ongewenste energie.
Stilte
Hoe dan wel? Ik denk de stilte opzoeken. Me weer opnieuw op de binnenkant richten.Ik weet immers zeker dat mensen diep van binnen oké zijn. Ik weet dat mensen als ze kwalijk gedrag vertonen dit doen vanuit hun zelf ervaren pijn. Angst is de bron.
Ik weet dat als er veel aandacht gegeven wordt aan negatieve uitlatingen dit niet positief op het grote geheel doorwerkt. En andersom: als iemand uitlatingen doet die dicht bij de waarheid staan, dat dit een positieve uitstraling heeft op meer dan alleen de directe omgeving. We zijn immers verbonden...
Mijn aandacht gaat weer naar de positieve kant.
Ik stap daarom even terug naar m’n persoonlijke pagina (Qaqtuzz) en zal minder reageren op m’n tijdlijn.
