Het einde van de wil

... en rust vinden in de weerbarstigheid van het bestaan
> je kunt ook kiezen voor een voorgelezen versie (met dank aan Iris!)
·
Van jongs af aan heb ik problemen gehad met de beleving dat anderen mij hun wil oplegden.
Ik dacht al vroeg zeer zelfstandig, zocht m’n eigen waarheid en had weinig boodschap aan wat anderen daarvan vonden.
Ik zie ook dat het dwingen - wat direct met willen samenhangt - diep geworteld zit in onze maatschappij. Overal zijn regels en wetten voor, er zijn verkeersregels, bouwbesluiten, er is schoolplicht, sollicitatieplicht, meldplicht, kortom je moet voldoen aan de wil van anderen, in dit geval een democratische (voor zover die functioneert) meerderheid, want die heeft al die regels vastgesteld en van toepassing verklaard op iedereen.
Dat wringt vreselijk, want waarom zou een (mogelijk grote) minderheid zich aan de opvattingen van een (mogelijk krappe) meerderheid moeten houden? Het is in mijn ogen een volstrekt willekeurige oplegging van wil. En het gaat door tot en met het dwangmatig afdwingen via boetes, en dreiging met allerlei mogelijke sancties en straffen.

Onderwijs

Het reguliere onderwijs is eveneens een grote stapeling van forceren en dwingen. Er wordt de kinderen niet gevraagd wat ze willen (leren) er wordt gezegd wat ze moeten leren. En als je dan uitgestudeerd bent, mag je doen wat de baas / het bedrijf wil.
In de thuissituatie leggen huisgenoten elkaar hun wil op. Het leven is een aaneenschakeling van voldoen aan verwachtingen en aan de wil van anderen.
Als het onderwijs echter vrij is, zie je dat kinderen zich vele malen beter en gemakkelijker ontwikkelen. Want wat ze echt willen leren blijft immers veel gemakkelijker hangen. Nieuwsgierigheid en willen weten zit al ingebouwd, het is alleen een kwestie van de mogelijkheden aanbieden. De situatie dat begeleiders klaar staan om vragen te beantwoorden. “Een goede leraar leert net zoveel als de leerling”. Hij hoeft alleen maar te laten zien. Als dat gevraagd wordt.

Het einde van de reclame

Waar is reclame goed voor? Fabrikanten willen dat je hun producten koopt - en dat je afgeleid wordt van anderen die gelijksoortige producten verkopen. Onzin dus. Het schept verwachtingen op niveaus waar het product zelf geen deel aan heeft. Reclame speelt met illusies.
Het is een enorme verspilling. Als een product zich onderscheid, echt goed is, dan verkoopt het zichzelf. De communicatiemogelijkheden zijn groter dan ooit, iedereen kan direct op de hoogte zijn wanneer iemand ergens enthousiast over is. Mooie informatie wordt vanzelf gedeeld. (Lelijke trouwens ook). Het gaat dus niet om willen maar om laten zien.

Mijn wil geschiede?

“Uw wil geschiede”, “Zo God het wil”, Deo volente is een zinsnede uit het “Onze Vader”, het meest verbreide christelijke gebed. Het zegt in feite: “het maakt niet uit wat je vindt en wilt, de wil van hoe het gaat met de wereld om je heen, is niet aan jou, het ligt buiten jou, het wordt bepaald door iets dat groter is dan jij.” In de Islam heet het: Insjallah, In Sha Allah (إن شاء الله) of En sha Allah wat  zoveel betekent als 'bij Gods wil'.
Nu reken ik mezelf niet tot welke religie dan ook. Want het tegelijk niet accepteren van andere religies dan de jouwe zit zo ongeveer ingebouwd in de meeste religies. En in extreme gevallen wordt het “ware geloof” zelfs afgedwongen.

Ik heb wel een sterk vermoeden dat er soort van waarheid in steekt: wat ik wil (ook voor een ander) heeft geen betekenis. Er is meer aan de hand en aan het werk. Ik neig er dan ook toe om te geloven dat vrije wil niet bestaat. Wel je reactie op wat er is, dat wat je erbij voelt. Daar kun je vrij in zijn.
Dat ligt op een heel ander niveau, ergens in het gebied van de geest, dat wat is zonder materie. Dat wat je je bewust wordt als je rationeel niets meer wilt, volkomen vrij bent van opvattingen en oordelen.
(Op de vrije wil ga ik een andere keer dieper in.)

Voor een ander of voor jezelf

Als ik doorredeneer kom ik erop uit dat “willen” zich sowieso strikt zou moeten beperken tot jezelf. Jij bepaalt je doel, je wensen en bezigheden en gaat ervoor. Als ik vind dat anderen iets moeten veranderen, iets moeten doen, leidt dat direct tot frustratie. Want als ik zelf al niet wil voldoen aan de wensen en regels van de ander, wie ben ik dan om dat van anderen te willen?

Willen maakt afhankelijk en tast vrijheid aan...

Wat ik wil

Ik wil vrede op aarde. Ik wil een einde aan de oorlog. Ik wil bij de leiding van dit land, deze wereld, compassie zien met al wat is en leeft. Ik wil een einde aan de machtswellust en helemaal aan het kopen van macht met geld. Ik wil meer bewustzijn bij de mensen voor wat hun gedrag betekent voor de aarde als geheel en ik wil zorg voor de toekomst van de aarde met alles wat erop leeft.
Ik wil dat iedereen mijn stukjes leest. Ik wil een groot bereik en een grote impact hebben.


Ik ben geen haar beter. Ik wil ook overal mijn macht doen gelden. En dat kost vreselijk veel energie. Als ik ermee stop en alleen de dingen doe die direct energie opleveren hou ik meteen heel veel energie over!

Ik hoef niet te willen. Ik hoef alleen maar te doen en te laten zien. En zijn.

Wie zaait...

Geschreven op 8 november 2015

De natuur zaait in overvloed. Zo veel dat het niet uitmaakt wat er van opgegeten wordt.
Er zijn welhaast oneindig veel zaden, vruchten, noten. En wat niet geconsumeerd wordt, is de aanleg voor een nieuwe plant. Of het wordt weer in de bodem opgenomen en is opnieuw beschikbaar als voeding voor het bodemleven en uiteindelijk weer voor de planten zelf.

Dat geldt voor alles in het het leven.
Als ik iets voor elkaar wilt krijgen, zal ik vaak moeten zaaien, want slechts een deel bereikt “vruchtbare bodem” en groeit los van mij verder. De rest van wat ik zaai voedt, en sterkt wellicht, maar beklijven, daar is blijkbaar herhaling voor nodig.
Dat weet men in de reclame, politici gebruiken het, en op den duur ga je zelfs wennen aan wat er zoal om je heen groeit.
~ ~ ~ ~ ~

[...] “Haatspraak kan twee huiveringwekkende effecten hebben. Het eerste effect is dat haatspraak een gewelddadige echo krijgt. Wie haat zaait, zal haat oogsten. Wie Obama neerzet als het absolute kwaad, moet niet gek staan te kijken als iemand het recht in eigen handen neemt. Als Wilders en de PVV onbekommerd een haatcampagne voeren tegen de islam, moet je niet gek opkijken als meer mensen islamofoob reageren op moslims. Wie de nadruk legt op dit eerste gevaar van haatspraak, doet al snel een oproep om de toon te matigen. Gebruik geen beledigende taal. Gebruik geen racistische stereotypen. Gebruik geen oorlogstaal. Maar wie tegenstanders oproept om iets na te laten, krijgt snel het verwijt dat hij pleit voor censuur en de werkelijkheid wil ontkennen. Maar haatspraak heeft nog een ander effect. Haat maakt blind. Haat levert een verwrongen wereldbeeld op. Je ziet niet beter wat er in de samenleving aan de hand is, maar slechter.
Daarvoor moet je mensen niet verbieden om bepaalde dingen te zeggen, maar hen uitnodigen om beter te kijken.”
Bron: volkskrant.nl - column-pieter-hilhorst
~ ~ ~ ~ ~

Wie wint zaait zal storm oogsten
Wie haat zaait, oogst geweld...

Bevestiging & vertrouwen

Het begin

Als we geboren worden zijn we uitgerust met een diepgewortelde overlevingsdrang. We doen er alles aan om in leven te blijven en dat het liefst zo aangenaam mogelijk. Zolang we afhankelijk zijn kunnen we vragen/huilen/schreeuwen om eten, verschoning, warmte, aandacht enz. Zónder voldoende koestering echter verdwijnt de overlevingsdrang, dan houden we op met groeien, ook met voldoende eten, en kunnen we zelfs dood gaan.
Een deel van de behoeften wordt in de traditionele opvoeding al snel niet onmiddellijk meer gehonoreerd - laat maar even wachten, pas nog eten gehad, anders worden ze maar verwend, “je leert ze anders om overal om te janken”.

Gelukkig komt er verandering in dat soort denken.
Verwennen blijkt onzin te zijn, de behoeften nemen niet toe door ze te vervullen, laten huilen levert geen evenwichtige kinderen op. Te vroeg geboren baby’s groeien bijna anderhalf keer sneller als zij drie keer per dag gemasseerd of geknuffeld worden!
Door kinderen met liefde te omringen, hun behoeften te vervullen, schep je vertrouwen. Je krijgt dan kinderen die stevig in de wereld staan, die weten dat ze gewild en gezien zijn. Die niet zo snel uit balans raken als iets niet meteen lukt. Die leven vanuit vertrouwen.

Als er echter onvoldoende vertrouwen is ingebouwd, kan het zoeken naar veiligheid rigide vormen aannemen, doen we gemakkelijk het recht geweld aan. We willen immers overleven en daarbij is bijna alles geoorloofd.
Leven vanuit angst levert dan ook niet zelden een houding van egocentrisme op - ik ben bang te kort te komen, dus zal ik er alles aan doen om mijn tekort te vervullen, wat ik heb te beschermen, desnoods ten koste van anderen.

Mijn generatie

Ik heb m’n vertrouwen zelf moeten hervinden. Ik heb me nooit echt welkom gevoeld, ik miste warmte, ik kreeg niet alles wat ik nodig had. Wel m’n natje en m’n droogje, maar niet de gewenste ondersteuning in mijn zoektocht naar mijn waarheid. Ik voelde me alleen.
Ik ben op een overdreven manier bevestiging gaan zoeken. En dat zoeken werd pas minder toen ik het gevoel kreeg, bevestigd kreeg, dat ik wél de moeite waard ben. Dat mijn ervaringen en opvattingen door veel meer mensen gedeeld worden dan dat ik toen zag.
Later weer leerde ik alle beschadigingen van de verschillende mensen om mij heen zien. Er blijken veel slachtoffers te zijn van “niet herkend, erkend, gekoesterd worden”.

Vertrouwen versus veronderstellen, invullen

Veiligheid is een basisbehoefte.
Het is wellicht zo dat opgroeien met een gebrek aan basisvertrouwen er later toe leidt dat het moeilijk is om naar andere mensen toe vertrouwen te voelen. Gebrek aan veiligheid vergroot immers wantrouwen.
Het kan er toe leiden dat je, om je beeld te bevestigen, een ander puur gebaseerd op vooronderstellingen allerlei eigenschappen toedicht. Het beeld van iemand is al af voordat je toegekomen bent aan echt leren kennen...
Als je veel vertrouwen hebt, ga je er gemakkelijk vanuit dat “het wel goed zit”. Dan hoef je niet van alles te veronderstellen of in te vullen als er dingen gebeuren waarover je geen controle hebt - alles mag er gewoon zijn.
Als je je helemaal veilig voelt kun je zelfs onheus benaderd worden zonder dat het je echt raakt. Je kent immers je eigen waarde en waarheid, weet wie je bent en als het niet klopt wat een ander over je zegt laat je het simpelweg afglijden.
Pas op het moment dat je veiligheid of speelruimte in het geding komt ga je verklaringen bedenken. Als het niet goed gaat zoek je het misschien eerst bij jezelf (zou de ander dan toch gelijk hebben) of je legt het bij de ander (hij kijkt niet goed, weet niet waar hij het over heeft). Dan begint al gemakkelijk het oordelen en veroordelen. Of nog sterker: het beschuldigen.
Dat is jammer. Want beschuldigen levert geen openheid en gaat voorbij aan de mogelijke oorzaken.

Herstel

Vertrouwen moet dus van twee kanten komen. Vertrouwen geven en vertrouwen waard zijn.
De effectieve manier om vertrouwen op te bouwen is volgens mij: alleen maar geven. Er helemaal zijn. Absoluut eerlijk, open en betrouwbaar. Niet oordelen. Luisteren. Vragen stellen alleen ter verduidelijking, om je begrip te kunnen vergroten. Kortom: empathie tonen.
En dat steeds weer opnieuw...

Samenwerken (2)

Op het gevaar af dat ik ga drammen, hierbij een tweede stukje over samenwerken (de eerste is geplaatst op 17 mei). Ik loop er al weer even mee rond en omdat ik net deze pagina: schaalvansamenwerking.nl/schaal-van-samenwerking tegenkom, weet ik zeker dat het de bedoeling is. Want toeval bestaat niet.
Van die pagina: “Mensen, groepen, teams kunnen samenwerkend zijn, maar ook het compleet tegenovergestelde. Door druk uit te oefenen op elkaar, door roddel, door kritiek en door (soms fysieke) gevechten vindt er destructie plaats van de samenwerking in het team. Dit is eveneens weer te geven op een schaal, wij doen dat op de schaal van samenwerking.”

Op dit moment wordt ik me (opnieuw) bewust van het gegeven dat dingen in de wereld willen veranderen, mensen tot ander gedrag willen bewegen, een zinloze bezigheid is. Al ben ik er honderd keer van overtuigd dat ik het goed zie en dat het goed zou zijn als anderen dat ook zouden zien, ik blijf afhankelijk van de fase waarin de ander, de wereld om me heen, zich bevindt. De dingen gaan zoals ze gaan en daar zal ik het mee moeten doen.

Wat dan wel...

Het enige dat echt werkt is: voordoen & voorleven. Dat geldt in feite overal, in de opvoeding, het onderwijs, de politiek. Woorden overtuigen maar beperkt, beelden al iets meer, maar gedrag, houding, dat doet er echt toe. En dat kan je ook in je eentje doen.
Waarom dan samenwerken?
Omdat het versterkt. Met z’n tweeën verzet je gemakkelijk werk voor drie, en het is ook nog eens gezelliger. Dan moet je dat wel kunnen, samenwerken...
En het gaat nogal eens niet zo gemakkelijk. Er zijn zomaar onduidelijkheden, misverstanden, verschil in inzicht, verschil in vaardigheid. Hoe ga je daarmee om?

Empathie

Voor mij is het duidelijk. Als ik de ander begrijp, me in de ander kan verplaatsen, snap ik ook waarom de ander doet zoals die doet. Kan ik er begrip voor opbrengen. Is het gemakkelijker om te overleggen. En dat punt is alleen te bereiken door luisteren, goed luisteren.
Want vertellen geeft de kans motieven te heroverwegen, te formuleren op een manier die de ander kan begrijpen en dat werkt ook voor jezelf weer verhelderend.
En het leuke is, het versterkt ook nog eens het vertrouwen in elkaar!
Naar de site: klik op het plaatje.

Wat is waar

Niets is zoals het lijkt. Ieder maakt z'n eigen beeld van de werkelijkheid, ieder leeft in z'n eigen illusie. En ook: we zijn we allemaal verbonden, nemen elkaars energie waar, beïnvloeden elkaar.

Denken en ook waarheid zoeken is een interpretatie van wat je waarneemt, en wordt beïnvloed door je stoffelijke gesteldheid, je gezondheid, wat je eet, je hormoonspiegels. Inmiddels is meetbaar en bewijsbaar dat de plek van de aarde in het heelal ook nog eens invloed heeft (waarbij met name de invloed van de maan vaak is onderschat).
Daarnaast draagt ieder in zich geschiedenis mee, zowel in de genen als vanuit opgroeien en opvoeding, onderwijs en media. Kortom, een heel complex van geziene en ook vaak niet geziene en soms lastig herinnerbare invloeden en factoren.
Die tezamen de grondslag vormen voor je denken en dus voor je waarheid...

Houvast

Het is dan ook logisch dat we houvast zoeken. De een bedenkt een God die alles regelt, de ander zoekt het in materieel welzijn, de volgende verzint hypotheses en stelt theorieën op, en er zijn mensen die een hele lifestyle ontwikkelen waarbinnen het huis, kleding, voeding en vrije tijd een samengestelde structuur krijgen, alles om maar enig grip op de werkelijkheid te krijgen.

De verschillen tussen mensen wijzigen, o.a. door het vermogen jezelf los te maken van die eigen en voorgeleefde werkelijkheid, met ieders unieke weg vinden in de enorme brei aan gegevens en mogelijkheden en herinneringen.

Groei

De werkelijkheid die ik waarneem is er een van groei. Zolang wij mensen de natuur z'n gang laten gaan zie je daarbinnen een enorme potentie tot het ontwikkelen van de meest complexe levensvormen, die hun eigen omgeving stabiliseren en in staat zijn allerlei externe factoren te beheersen door een enorm bufferend vermogen. Zorgvuldige waarneming leert ook dat alle levensvormen met elkaar verbonden zijn, een functie hebben in het geheel.
Zo is bijvoorbeeld ontdekt dat elke aanval op een plant hem aanzet tot unieke signalen waarmee hulp van buitenaf wordt gegenereerd. En zo blijkt ook dat internet al héél lang bestaat: tussen planten, verzorgd door het mycelium van zwammen...
Een kleine groep wolven kan een heel ecologisch systeem omgooien.

Relatief

Hoe meer onderzoek er wordt gedaan, hoe meer theoriën onderuit gehaald worden en vervangen door nieuwe. Zo was er het beeld van Darwin met een veel aangehangen (eenzijdige) interpretatie van het zogenaamde "survival of the fittest", nu blijkt dat juist verschillen tussen individuen van een soort heel erg nodig zijn om het voortbestaan te garanderen.
Op dezelfde manier zijn verschillen tussen mensen essentieel voor leven, groei en voortbestaan van de mensheid.

Verschillen bestrijden?

Ik ben zelf langzaamaan steeds meer tot het besef gekomen dat uniformering door/binnen het onderwijs, een bijzonder slechte ontwikkeling is. Juist de verschillen moeten worden gekoesterd.
Het analyseren tot het meest eenvoudige niveau met uitschakeling van alle factoren die "storend" kunnen werken, indelen in hokjes heeft binnen de Westerse denkwijze dan een hoge vlucht genomen, we moeten naar mijn idee terug naar juist het koesteren van verschillen en het waarnemen van het totaal.
En we zouden zeker geen pogingen moeten doen om bijzonderheden zoals samengevat onder de noemer "ADHD" te onderdrukken met medicijnen zoals nu op veel te grote schaal gebeurt.

Echte waarheid

Ook al probeer ik me nog zo onafhankelijk als mogelijk te bewegen, ook ik heb houvast nodig.
Voor mij is het enige werkelijk ware houvast, dat alles energie is en dat liefde daarin de bindende en ook sturende factor is. Liefde is de potentie tot verbinding, tot groei.
Elke andere overtuiging is in mijn opinie relatief, een persoonlijke waarheid, beïnvloedbaar, veranderbaar en waarschijnlijk een illusie.

Bovenstaande tekst heb ik in oktober 2014 geschreven naar aanleiding van concrete gebeurtenissen in een groep op Facebook

Onderwijs of Onderdom

Hoe wijs is onderwijs


Op school word je dom - John Taylor Gatto in Nederland

Via een toegestuurde link op Facebook kwam ik terecht bij een artikel op de website hetkind.org. De titel: ‘Houd ze binnen, help ze, laat ze niet vallen: juist zij die buiten de lijntjes kleuren’. van Jeroen Goes. Ik heb het met grote instemming gelezen.

Vervolgens zag ik op die site andere prikkelende verwijzingen. Naar stukjes met zeer boeiende ervaringen.
Over de onderwerpen die ze op het ministerie niet bedenken als ze weer nieuwe methoden ontwikkelen en manieren zoeken om nog meer te doen met nog minder geld.

Deze twee:

De tranen biggelden over haar wangen: ‘Waarom zeggen de kinderen dit niet tegen mij?’ en
‘We staan tegenover elkaar. In de gang. De spanning is voelbaar. Hij kan geen kant op. Ik ook niet.’

De tranen sprongen in mijn ogen. Het raakte me diep. Binnen het onderwijs zijn er blijkbaar toch steeds mensen te vinden die verder kijken, doordenken, ondanks de beperkingen die het systeem biedt. Ik heb het zelf niet mee mogen maken... ik voelde me op school niet gezien, en dat gevoel is bijgebleven.
Ondanks dat ik me er vaak ongelukkig en ongemakkelijk heb gevoeld, ben ik er in geslaagd het VWO af te ronden. Daarna volgden drie mislukte pogingen om een studie te vinden die bij me paste. Dat leverde wel vijf héél leerzame jaren op, met als extra resultaat een brede kennis van arbeidsomstandigheden in alle mogelijke fabrieken en bedrijven.
Uiteindelijk kwam ik terecht op m’n definitieve keuze, Architectonische Vormgeving op Artibus in Utrecht, de kunstacademie - die opleidde tot interieurarchitect. Bijna meteen zag ik ook wat ik in het door mij “genoten” onderwijs had gemist. Bijvoorbeeld leren kijken...
De vakrichting was weliswaar boeiend en sloot aan bij wat ik wilde maar het onderwijs zelf was van een belabberd niveau. Met name didactisch gezien want om bijvoorbeeld bouwkunde of ontwerpen te geven hoefde je alleen maar uit “het vak” te komen en waren er geen didactische vaardigheden vereist.

Mijn eigen kinderen zijn uitstekend door hun basisschool en voortgezette opleidingen heen gekomen. En natuurlijk was er ook wel eens wat aan te merken, maar de breedte die ik zelf heb gemist, was op hun scholen in elk geval ingevuld: ze hebben beiden de vrijeschool gevolgd, ook voor het voortgezet onderwijs. De oudste is inmiddels afgestudeerd (Erasmus School of Economics) en de jongste is net begonnen op de Universiteit in Utrecht. Ik had het gemakkelijk, met deze slimme kinderen die in hun leven tot nu toe relatief weinig schade hebben opgelopen.

Er is een heel dorp nodig om een kind te laten opgroeien
~ Afrikaans gezegde ~

Ik hoor van een goede vriend de verhalen over wat zijn vrouw als leerkracht meemaakt, wat het effect is als enkele kinderen in een klas meer dan “gewone” aandacht vragen. Hoe dat doorwerkt op de hele groep. En hoe beperkt ouders soms aanspreekbaar zijn.

Op dit moment ben ik persoonlijk betrokken bij de opvoeding van twee kinderen die niet passen in het systeem.

Ik hoor ook van plannen om "de Ambelt" op te heffen, want door de tendens om kinderen, die extra aandacht behoeven, toch op te vangen binnen het gewone onderwijs, komt het gespecialiseerde instituut in de problemen met de aantallen.
Ik hoor verhalen op Zwolle in Transitie. Ik zie al langer en ook direct om mij heen nieuwe initiatieven ontstaan. Ik lees dat in Nederland  (in 2011) circa 32.000 kinderen niet naar school gingen, waarvan de helft niet eens meer bij een school is ingeschreven. Deze aantallen nemen toe. Het reguliere onderwijs is voor steeds meer kinderen (“buitenbeentjes”) ontoegankelijk, onleefbaar of ronduit een hel geworden.
Deze buitenbeentjes zijn dermate in de problemen geraakt dat ze “onhandelbaar”, “gedragsgestoord” of erger worden gediagnosticeerd door de reguliere geestelijke “gezondheidszorg”.

Er is dus iets grondig mis. De scholen staan blijkbaar vaak ver af van wat kinderen nodig hebben en proberen te veel de kinderen in het systeem te passen (van toetsen en presteren binnen beperkte eisenpakketten) in plaats van te bieden wat kinderen individueel nodig hebben.
Bieden we kinderen wel de ruimte om zich op natuurlijke wijze te ontwikkelen? Ik denk het niet...

Claire Boonstra probeert antwoorden te vinden op de vragen die je volgens haar zou moeten stellen: Het waarom van onderwijs - 31 maart 2015

Een ongewoon gesprek

Ik ben katholiek opgevoed.
Het kerkelijk gebeuren fascineerde mij van jongs af aan. Ik kon haast niet wachten tot ik actief kon bijdragen aan de liturgie en zodra mijn leeftijd toereikend was werd ik misdienaar. De teksten werden mij geleerd in het nabijgelegen nonnenklooster aan de hand van een boekje waarin alle gebruikelijk Latijnse teksten fonetisch waren opgeschreven - voor mij geen "mea culpa" maar "mee-aa koel-paa".

Na onze verhuizing naar Utrecht (ik was 10) - niet nadat ik afscheid had genomen van de kapelaan die mij bij wijze van dank een ontbijtkoek van "De Ruyter" meegaf - werd ik na misdienaar, acoliet en stapte nog wat later over naar het jongenskoor. Toen bij het breken van mijn stem zingen werd afgeraden, kroop ik achter het orgel. Dat beviel de dirigent/organist wel, dus tussen mijn 14e en 19e was ik organist.
De lagere school werd ingeruild voor de HBS.

Beeld en gelijkenis

Teach your children well by Michael Fitzsimmons

Eigenwijs was ik al, en het soort onderwijs leverde een nóg kritischer denken op dan ik van nature al deed. Ik kwam er al snel niet meer uit met mijn opvattingen over "het geloof", de kerkelijke leer en de in mijn ogen ronduit stuitende gebruiken als "aflaat" en ideeën rond vagevuur, hel en eeuwige verdoemenis. Die pasten niet in mijn rationele beeld. Evenals een voorstelling van God waarin de boel werd omgedraaid, niet wij geschapen naar "Zijn beeld en gelijkenis" maar andersom, inclusief het in mijn ogen zeer beperkte en bevooroordeelde menselijke denken. Ook een god die uiterlijk op een mens zou lijken - paste volkomen niet in mijn denken. En ik had problemen met opvattingen als "het enige ware geloof". Hoezo dan?

Ik ging in gesprek met de godsdienstleraar en met de kapelaan en we werden het niet eens. Dus het geloof ging aan de kant. Ik bleef wel naar de kerk gaan, per slot werd ik ervoor betaald (organist is een gemakkelijk beroep). Omdat organisten schaars zijn speelde ik in meerdere kerken en vergeleek de preken. Daarmee werd het er niet beter op. Ze spraken elkaar tegen en hielden het mistig, zodat je wel moest blijven komen en luisteren...

"Iets"

Uiteindelijk ontstond er bij mij een soort abstract beeld, want dat er "iets" moest zijn waarmee alles te verklaren is, in elk geval de enorme complexiteit van de natuur - wat (nog steeds) niet wetenschappelijk rond te krijgen is - leek me voor de hand te liggen.
Inmiddels heb ik het woord God vervangen door Liefde. In sommige definities van de kerk worden de woorden al uitgewisseld: God is Liefde, God is overal (dus Liefde daarmee ook). Het beeld dat er een soort drijvende kracht is die alles laat gaan zoals het gaat past wel weer gemakkelijk in mijn denken.

“Een ongewoon gesprek met God”

Het boek met die titel van Neale Donald Walsch was voor mij een eye-opener. Ik was al na een paar bladzijden overtuigd. Niet dat ik ineens weer in een god ben gaan geloven, maar wel in de zin van: “eindelijk een beeld dat overeenstemt met mijn manier van denken”. Niet een god gekoppeld aan hel en verdoemenis en Het Laatste Oordeel maar een die “gewoon” Liefde preekt. Zoals overigens in het Nieuwe Testament te lezen is: "het grootste gebod is De Liefde".
De omvang van de boeken van Walsch staat me natuurlijk helemaal niet aan - dus voor de liefhebber, ik heb te leen: drie delen in één band, 820 bladzijden!. Als nieuw.

Het leren van kinderen

De aanleiding voor het schrijven van dit blog staat hier: Leer je kinderen, door Neale Donald Walsch (Teach your children well).
Voor de niet-gelovigen: vervang het woord God door Liefde - dat is voor mij de manier om te kijken of een “gelovige tekst” klopt met mijn opvattingen. Als dat probleemloos kan is het goed.
Er staat heel mooi in beschreven wat werkelijk van waarde is en hoe je kinderen zelfvertrouwen bijbrengt. Iets wat heel veel volwassenen om mij heen helaas node hebben gemist...

Het eerste stukje luidt:

“Leer je kinderen dat ze niets van buiten zichzelf

nodig hebben om gelukkig te zijn,

geen persoon, plaats of ding;

dat echte blijdschap van binnen wordt gevonden

en dat ze zelf volmaakt zijn.”

Luisteren

Inzicht

Ze luisterde naar mijn verhaal.
Ik voelde aan de stilte waarmee
ze luisterde haar betrokkenheid.
Ik ging nog enthousiaster vertellen.
Ze luisterde naar mijn verhaal.
Ik voelde aan de aandacht waarmee
ze luisterde haar liefde voor mij.
Daardoor vertelde ik nog meer.

Ze luisterde – en hoe! Ik voelde
dat ze ook zelf doorleefde wat ik haar vertelde.
Die aandacht liet mij dingen zeggen die mijzelf verbaasden.
Van haar leerde ik hoe je tot nieuwe
inzichten kunt komen: dat gebeurt
altijd wanneer iemand luistert
met het hart, vol liefde en begrip.

(Hans Stolp, ‘Luister alsjeblieft!’)

Wereld zonder geld

Geld was ooit een ruilmiddel, om transacties gemakkelijker te maken.

En toen
Al snel werd het een werkeenheid op zich. Met geld kun je geld verdienen: je hebt geld, je leent het uit, je vraagt rente en zonder dat je iets hoeft te doen (behalve dan een zeker risico nemen), word je vanzelf rijker.
Dat hadden veel mensen al snel in de gaten.
Want ook als je voor een product meer vraagt dan het in feite waard is wordt je vanzelf rijker. Als je dan bovendien (bewust) schaarste creëert worden de producten nog duurder en verdien je nog meer per product.
Als je het “slim” aanpakt wordt je dus eindeloos rijk, want met geld maak je geld.

Macht

Veel geld geef macht, je kunt diensten kopen, je kunt mensen (regeringsleiders) verleiden tot kwalijke beslissingen in jouw voordeel, je kunt je bewapenen om nog meer macht uit te kunnen oefenen.
Het geld is dan niet meer het handige ruilmiddel, maar een middel geworden om macht uit te oefenen, om dingen naar je hand te zetten, om schuld af te kopen.

Geen geld?

Misschien is een wereld zonder geld dan wel een beter idee.
Want als iedereen alleen maar doet waar die goed in is én zin in heeft, werkt voor wat nodig is - in samenwerking met anderen om productie efficiënt te laten verlopen - hebben machthebbers geen macht en heeft iedereen genoeg.

Ubuntu

Daar is natuurlijk wel iets voor nodig. Met name het besef dat je niets zou moeten produceren wat schade berokkent of de aarde uitput... Dat je niet meer produceert dan nodig is.

Dat geven vooropstaat en dat ontvangen een vanzelfsprekendheid is.


En vertrouwen - heel veel vertrouwen, in jezelf en in elkaar...
Weten dat je er niet voor jezelf bent maar voor elkaar. Ubuntu - “ik ben omdat jij er bent”.

Meer lezen & kijken

ubuntuplanet.nl
wereldzondergeld.wikispaces.com
Imagine A World without Money, debt and Slavery:
youtube.com/watch?v=yeIgtpvFXcU

We are weeds

Menselijk gedrag

Ik mag graag parallellen trekken tussen menselijk gedrag en hoe de (ongerepte) plantenwereld het doet. Dit doe ik vanuit de waarneming dat we ons op dit moment regelmatig nogal ver van onze bronnen af bewegen. Wat niet alleen tegen onze natuur in lijkt te gaan maar ook tegen DE natuur.

We nemen inmiddels op de aarde zoveel ruimte in, dat de rest van de natuur er zwaar onder lijdt. Ik laat de opsommingen en cijfers achterwege, maar neem gerust van mij aan dat de situatie héél ernstig is en dat we op dit moment onze eigen ondergang in regie hebben...
Wij mensen weten en kunnen dan wel veel, we kunnen er blijkbaar niet mee omgaan want de schade die we momenteel aan de planeet toebrengen is immens. Geen enkele levende soort maakt er zo’n puinbak van als wij. Dat geldt niet alleen in materiële zin, ook sociaal is er heel veel af te dingen.

Beschadigd

Wij maken, als mensen, deel uit van die natuurlijke maatschappij, en ook al doen we ons best om onafhankelijk te zijn, we hebben te maken met de erfenis: uit vorige generaties, uit onze eigen jeugd. We zijn in mijn ogen daarbij bijna allemaal in min of meerdere mate beschadigd geraakt. En hebben daardoor ook geen helder beeld meer van wat echt belangrijk is om te kunnen overleven en wat juist onze toekomstige mogelijkheden beperkt of aantast.
We zijn tegelijk meer aan en met elkaar verbonden dan we (willen) weten, want ook (wan)gedrag van anderen, in onze directe nabijheid én in andere landen en continenten heeft z’n weerslag op ons eigen voelen en ervaren.
Er is rondom gelukkig wel steeds meer bewustzijn voor die eenheid tussen alle (levende) organismen waar te nemen - ook bekend als “oneness”.

Spiegelen aan de natuur

Ik ben tot de slotsom gekomen dat we beter af zijn als we ons meer spiegelen aan de natuur.
De ongerepte natuur is een mooi voorbeeld van wat het kan zijn: harmonie en onderlinge steun op alle fronten. Maar tegelijk met “harde” maatregelen, zoals roofdieren die de zwakkere of weerloze exemplaren te pakken krijgen, groepen dieren opjagen. Natuurkrachten die nopen tot maatregelen, verhuizingen, (her)bouw van onderkomens. Hetgeen uiteindelijk bijdraagt aan het versterken van de veerkracht, de evolutie.

Groei

In de natuur is alles gericht op groei. Buiten grote natuurrampen en meteorietinslagen die massa-extinctie kunnen veroorzaken (tot wel de helft van het aantal soorten), leidt alles tot meer diversiteit, meer schoonheid en meer complexiteit. Specialisatie gaat goed, zolang de omstandigheden min of meer stabiel zijn.
Als we dat toepassen op de mens, als je stelt dat het enige wat echt van belang is persoonlijke groei is, en dat dat in feite ook vanzelf gaat, wordt alles een stuk eenvoudiger!

Je zou kunnen stellen dat alles in potentie al aanwezig is, dat we niet veel meer nodig hebben dan ontdekken wie we zijn en dat het goed is zoals het is... Dat de natuur ons al heel goed laat zien dat er overvloed is, dat alles wat we nodig hebben er al is.
Dat ons ingrijpen (uit rationele overwegingen, bijvoorbeeld om te komen tot grotere opbrengsten) vaak niet tot echte verbetering leidt, maar juist vaak tot verlies, het verloren gaan van biodiversiteit, uitputting, het verloren raken van grondstoffen.
Parallel hieraan: dat uniform onderwijs vaak het negeren van andersoortige talenten kan zijn. Dat het plooien van kinderen tot gelijksoortige prestaties niet vanzelf tot een “hogere opbrengst” leidt.

Permacultuur

In de permacultuur gaat men er vanuit, dat álle organismen een taak en een functie hebben, dat alles ertoe doet. Alles heeft elkaar op een vanzelfsprekende manier nodig en alles is nuttig voor elkaar. Bij verstoring treedt disbalans op, maar ook dat wordt vanzelf weer opgelost.
Permacultuur is rechtstreeks afgekeken van de natuur. Er wordt veel tijd gestoken in waarneming: wat versterkt elkaar, wat kan beter niet bij elkaar staan enz. Dat is een nauwkeurige klus, want veel van wat van belang is bevindt zich ook op niet geziene niveaus.
Onder de grond bijvoorbeeld. Het is wonderlijk om te zien wat zich daar allemaal afspeelt. Planten reageren op elkaar, communiceren met elkaar en dat gebeurt vaak via andere organismen zoals zwammen met hun enorme, meestal volkomen onzichtbare mycelia. Het grootst bekende organisme ter wereld is overigens een zwam, een schimmelnetwerk in Oregon, dat zich uitstrekt over een gebied van 5,6 vierkante kilometer, zie wikipedia.org/wiki/Sombere_honingzwam.

In de natuur is oordeel niet aan de orde. Je weet dat je probleemloos een grasveld kunt oversteken zonder schade van betekenis te veroorzaken. Als je hetzelfde met een teer bloembed doet, of met vetplantjes, dan is de schade groot. Dat kun je de vetplantjes niet verwijten. Het vetplantje kan hooguit evolueren naar sterker worden, of afschrikken, of opvallen.
Zo stel je in de natuur nooit de vraag of het wel terecht is dat de klimop de boom gebruikt om licht te bereiken. Weet jij veel wat de klimop terugdoet? Waarom de ene levensvorm zijn eigen voedsel opkweekt en de ander afval eet? Of de ene levensvorm juist voedsel maakt voor de andere?

Sociale permacultuur

Sociale permacultuur kijkt op een gelijksoortige wijze naar interacties tussen mensen. Iedereen heeft z’n eigen unieke plek en is van dienst voor elk ander organisme. Net zoals planten het in de ene omgeving beter doen als in ander gezelschap, geldt datzelfde ook voor mensen. Soms is enige afstand beter voor allebei.
Dat is niet hetzelfde als negeren. Ieder draagt immers bij, alleen ieder op een andere plek.
Soms lijkt het symbiose, een ander keer is het parasitair, maar uiteindelijk is er altijd sprake van ontwikkeling, van groei, van evolutie naar meer schoonheid en rijkdom.

ZEITGEIST - Moving Forward

De film “ZEITGEIST - Moving Forward” (2011, Peter Joseph, YouTube 2:41:25) geeft een mooi overzicht van de wereldwijde ontwikkelingen op allerlei terreinen. Verbaas je over mensen die al heel vroeg in de gaten hadden wat de echte betekenis van een economische crisis is, wat het effect van opvoeding is, wetenschappers die laten zien hoe dingen heel anders werken dan we altijd hebben gedacht.

Ondertiteling, fragment uit de opening:

Mijn grootmoeder was een geweldig mens.
Zij leerde me Monopoly spelen.
Ze begreep dat het om het vergaren van bezit ging. Ze kocht alles wat ze maar kon en werd uiteindelijk heerser van het spel. En dan zei ze altijd hetzelfde tegen mij.
Ze zou naar me kijken en zeggen: “Op een dag zul je het spel leren spelen.”

Een zomer speelde ik bijna elke dag Monopoly. Die zomer leerde ik het spel echt te spelen. 
Ik leerde begrijpen dat een totale toewijding aan acquisitie de enige manier is om te winnen.
Ik ontdekte dat geld en bezittingen de manier is om de score hoog te houden.

Aan het eind van die zomer was ik nog meedogenlozer dan mijn grootmoeder.
Ik was bereid om vals te spelen als dat nodig was om te winnen.
Die herfst speelde ik het spel opnieuw met haar. Ik nam haar alles af. Ze gaf haar laatste geld en haar nederlaag was een feit.

En toen had ze mij nog één ding te leren. Ze zei:
“Nu gaat alles terug in de doos...
Al die huizen en hotels... al die spoorwegen en nutsbedrijven... al dat bezit en al dat prachtige geld...
Alles gaat nu terug in de doos...
Niets was werkelijk van jou.”

Je maakte je daar een tijdje heel erg druk over. Maar voordat je aan het spel deelnam bestond het al heel lang en het zal er na jou nog steeds zijn. Spelers komen, spelers gaan.
Huizen en auto’s... titels en kleding... zelfs je lichaam.
Feitelijk gaat alles wat ik bemachtig, verbruik en verzamel weer terug in de doos en ik zal het allemaal weer verliezen.
Dus je moet jezelf afvragen, als je eindelijk de ultieme promotie hebt gemaakt, als je de ultieme aankoop hebt gedaan, als je het ultieme huis hebt gekocht, als je financiële zekerheid hebt opgebouwd en de ladder van succes tot de hoogste sport hebt beklommen en de spanning verdwijnt - en deze zal verdwijnen - wat dan?
Hoe ver moet je die weg bewandelen voordat je ziet waar het toe leidt?
Je zult ongetwijfeld begrijpen dat het nooit genoeg zal zijn.
Dus moet jezelf de vraag stellen:

“Wat is belangrijk?"


“Twijfel er nooit aan dat een kleine, bedachtzame groep toegewijde burgers de wereld kan veranderen. Het is het enige manier waarop dat ooit is gebeurd.”
~ Margaret Mead

Naar de film.

Samenwerken

Het lijkt vaak alsof we een beetje zijn vergeten hoe dat moet - samenwerken. Veel van ons zijn de afgelopen jaren heel erg bezig geweest om het goed te vinden met zichzelf. Zo moesten we (opnieuw) leren van onszelf te gaan houden. Want hoe kun je immers van iemand anders houden als je het niet eens goed met jezelf kunt vinden... Tegelijkertijd lijken we wel eens te zijn vergeten dat het samen doen, het samen werken, een enorme verrijking betekent. Als we dat op een manier doen waarbij iedereen niet alleen in zijn of haar waarde wordt gelaten maar juist uitgedaagd wordt boven het bekende zichzelf uit te stijgen.
> Tussen 1960 en 2008 is het gebruik van de woorden "ik" en "mij" met 42 procent toegenomen; het gebruik van de woorden "wij" en "ons" is in diezelfde tijd met 10 procent afgenomen.

Eerst maar even een:

Verhaaltje

Een man in een heteluchtballon is verdwaald. Hij ziet ver beneden zich op de weg een vrouw lopen en besluit een eind te dalen. Als hij een stuk lager in de lucht hangt, roept hij naar haar: ‘Mevrouw! Ik heb vrienden van me beloofd hen op te pikken, maar ik heb geen idee waar ik nu ben.’
De vrouw roept terug: ‘U zit in een luchtballon op ongeveer tien meter boven de grond. U bevindt zich tussen de 51 en 52 graden noorderbreedte en 5 en 6 graden westerlengte’.
‘U bent vast informaticus,’ zegt de man.
‘Inderdaad, hoe weet u dat?’ antwoordt de vrouw verbaasd.
‘Wel,’ zegt de man, ‘u heeft mij een perfecte technische uitleg gegeven, maar ik weet niet goed wat ik met die informatie moet doen en heb nog steeds geen idee waar ik me bevind. U hebt me niet geholpen en me bovendien nog eens kostbare tijd doen verliezen.’
‘En u bent manager, neem ik aan?’ zegt de vrouw.
‘Klopt, hoe wéét u dat?’ antwoordt de man.
‘Wel, u weet totaal niet waar u bent en nog minder waar u naar toe moet. Een grote massa lucht heeft u gebracht waar u nu bent. U heeft een belofte aan anderen gedaan waarvan u geen idee hebt hoe u die moet nakomen en nu verwacht u dat mensen die onder u staan dit probleem voor u oplossen. U bevindt zich nog in dezelfde situatie als vijf minuten geleden, alleen is dat nu ineens mijn fout.’

Dit is uiteraard een extreem voorbeeld. Toch zullen zich gemakkelijk overeenkomsten met bestaande situaties opdringen.
Er zijn hier volop mogelijkheden: de een heeft kennis en de ander middelen, maar het blijkt moeilijk te zijn zich in elkaar te verplaatsen, de vraag achter de vraag te horen en tot samenwerking te komen.
Wat ook nog eens in de weg zit is dat in dit geval de een zich boven de ander stelt.

Wat is nodig?

Eerst luisteren

Alleen goed luisteren naar de letterlijke inhoud van wat iemand zegt is niet genoeg! De toon waarmee wordt gesproken, de houding, wordt gebruikt om te vertellen hoe het gezegde geïnterpreteerd kan of moet worden. Non-verbale communicatie speelt een rol en komt meestal onbewust mee. Met lichaamssignalen wordt vaak eerlijker gesproken dan met de woorden. Lees je tussen de regels door?
Het helpt mij om het gesprokene of de vraag in m'n eigen woorden te herhalen, om te checken of ik de betekenis of het motief helemaal begrepen heb.
Dat kan ik dan weer meenemen in de reactie of het antwoord. Het is zinvol om in te gaan op het doel van de vraag. Met andere woorden, dat ik me helemaal verplaats in de vraagsteller, even doorvraag.
Ik merk dat dit nog voortdurend om oefening vraagt, het is immers veel gemakkelijker om tegenwerpingen te formuleren dan om me helemaal in de ander te verplaatsen.

Ontvangen

Aan de andere kant zal de spreker of vraagsteller zo open mogelijk moeten zijn over de motieven achter de vraag. Dat levert vaak vanzelf meer begrip en een tegemoetkomende houding. Geen informatie achterhouden omdat hij vindt dat de ander er niets mee te maken heeft. En daarvoor is weer vertrouwen nodig.

Gelijkwaardig

Het blijkt maar al te vaak dat de informatiestroom stagneert, dat informatie wordt achtergehouden als de een zich boven de ander stelt, het beter denkt te weten en niet kan of wil luisteren. Pas als er echte belangstelling is voor elkaar, voor elkaars motieven en mogelijkheden, kan er optimale samenwerking tot stand komen die meer is dan de optelsom van de twee delen.
Dit is in feite precies zoals de ongerepte natuur werkt en zoals men in permacultuur nastreeft: optimale samenwerking tussen alle verschillende systemen en organismen. Dat is te ook weer te vertalen naar de samenwerking tussen mensen, dan spreekt men over Sociale Permacultuur.

In het nieuwe magazine Zowell worden deze verhalen verteld. Hoe je vanuit gelijkwaardigheid en met frisse samenwerkingsvormen en besluitvorming meer verbinding bereikt. En kunt realiseren wat je graag wilt: een vriendelijke, mooiere en duurzame wereld!

Herkenning - verbinding - gedragen weten - geraakt worden

"Als ik dicht bij mezelf ben komt wat ik nodig heb vanzelf naar me toe"

In m'n vorige blog schreef ik over een persoonlijke dip - ik kon even niet meer uit de voeten met wat er aan informatie over de toestand in de wereld binnenkwam (en komt).

Bijna meteen eroverheen krijg ik een stuk tekst toegeschoven waarin ik mezelf volledig herken. En enkele dagen later een bericht van een bijeenkomt georganiseerd door de Zen Peacemakers - mensen die vanuit pure betrokkenheid en oordeelloos in actie komen waar nodig.
Met de titel: "Hoe spiritueel omgaan met ecologie".
Ik had in een gesprek al genoemd dat ik mijn oplossing waarschijnlijk in het spirituele zou kunnen vinden!

De bijeenkomst was gisteren.
Veel van wat er aan informatie gedeeld werd was me natuurlijk bekend.
Wat van zo'n bijeenkomst echter veel meer doorwerkt en bijblijft is de intentie. Zo'n 22 deelnemers, heel verschillende mensen met heel verschillende achtergronden en levensinvullingen. Met als belangrijkste overeenkomst: het willen doen en het goed willen doen.
Van te voren kende ik alleen Petra, en haar alleen nog via Twitter en Facebook.
En toch metéén vanaf binnenkomst het gevoel hebben: dit is een mooie en veilige plek.

kooktoestelen op zonne-energie in een vluchtelingenkamp

"Als ik emotioneel geraakt wordt weet ik dat het klopt"

Dat gebeurde voortdurend. Oordeelloos luisteren was het uitgangspunt. Geen discussie, alleen uitwisselen en tot je nemen. Gelegenheid om je persoonlijke verhaal te vertellen en in de slotcirkel alleen vanuit je hart...
Met aan het einde in één woord je gevoel samenvatten: een paar keer "herkenning" en veel vaker "verbinding" gehoord!

Gelouterd en gesterkt kwam ik er weer vandaan.
Aansluitend een paar Facebook-vrienden opgezocht (die ik pas één keer eerder heb gezien) en ook met hen weer dezelfde ervaring. Meteen goed & vertrouwd. Elkaar met weinig woorden begrepen weten.
Het was een mooie dag.

Lijden aan de wereld

“De pijn, angst, woede, verdriet en schuld die we in naam van al het levende ervaren is volkomen natuurlijk en gezond!”

Ik ben al een poosje in een enigszins depressieve stemming. Ik weet dat dat niet zelden voortkomt uit frustratie, het geen plek kunnen geven van bepaalde gevoelens. In dit geval zijn het zorgelijke gevoelens over hoe het met de wereld gaat, hoe we met de aarde omgaan.

Gelukkig heb ik een lief die dat kan volgen, die naar me luistert - en luisteren is vaak al genoeg om de boel voor mezelf meer helder te krijgen.

Gisteren vond ze een tekst die precies omschrijft waar ik aan lijdt! Ik kon het niet eens met droge ogen lezen, zoveel herkenning...

De essentie is de opvatting dat het helemaal oké is als je er op deze manier last van hebt en vooral dat je niet moet proberen die gevoelens die daarmee gepaard gaan weg te kletsen of te onderdrukken.
Dat weet ik natuurlijk al lang, dat het onderdrukken van emoties en gevoelens echt schadelijk is. Maar het accepteren van emoties die gepaard gaan met een sterk gevoel van onmacht, aan regelmatige woede en verbijstering, dat valt nog niet mee.
Als het om bekende personen gaat kun je immers altijd wel verklaringen vinden waarom iemand doet zoals die doet en er vaak zelfs begrip voor opbrengen, vergeven enz. Maar de verwoesting van de hele planeet door mensen die niet eens weten dat ze er schuldig aan zijn, dat is groot, dat is te groot, te immens...

Ik wil mijn lezers graag uitnodigen het hele stuk te lezen. En ga er (uiteraard) graag over in gesprek!

De apathische maatschappij en de onbegrepen activist en wereldverbeteraar.

Lieve Facebookvrienden

2015

Begin dit jaar heb ik 2015 voor mezelf verklaard als een jaar van nieuwe balans en verbindingen. Een onderzoek naar waar ik nu sta, waar ik wil staan, naar wat mij voedt en wat (te) veel kost.
Eén van de thema’s is mijn verhouding tot Social Media en met name Facebook.
Voor de oplettende lezer zal het volgende dan ook geen verrassing zijn: ik ga mijn Facebook-activiteiten drastisch verder beperken. Het heeft even geduurd voordat ik de goede vorm in beeld had, ik denk die nu gevonden te hebben.

Ik ben al enige tijd lid van LiveCrew.nl en Seen.is, ook die sites bieden nog niet wat ik zoek. Facebook helemaal verlaten is weer bijzonder lastig door mijn taken binnen allerlei organisaties.

Facebook
Los van dat ik serieuze problemen heb met de manier waarop FB zélf functioneert, in mijn instellingen rommelt, en niet in de laatste plaats de vrijheden die men zich denkt te mogen veroorloven met mijn account en content, kost het bijhouden me teveel en de balans is zoek tussen wat ik zinvol vind om te weten en wat me teveel energie kost.
Als ik Facebook wil bijhouden op de grondige manier waarmee ik het liefst alles doe, ben ik dagelijks meer dan 5 uur kwijt. Dat ga ik niet doen...

Ik ga daarom verschillende groepen en organisaties verlaten, minder pagina’s volgen.
Ik ga alleen nog een zeer beperkte selectie persoonlijke tijdlijnen lezen. In mij reacties zal ik me beperken tot hooguit wat vind-ik-leuk’s, reageren op persoonlijke berichten zal ik alleen en bij uitzondering doen als ik met de persoon een band ervaar. Op persoonlijke berichten reageer ik verder alleen binnen groepen of in pb’s.

Bereikbaarheid
Ik blijf dus bereikbaar. Mijn gewone pagina is openbaar, dus ook zonder vriendschaps-verzoek is nagenoeg alles van mij te lezen, te zien, te volgen. Via die pagina zal ik geen persoonlijke berichten meer posten.
Nieuw is mijn pagina Qaqtuzz (facebook.com/pages/Qaqtuzz). Ik ga alleen dáár nog regelmatig eigen berichten posten en steeds vaker via een link verwijzen naar m’n blogberichten. Wil je me dus blijven volgen dan is het liken van die pagina de manier.

Vriendenlijst
Ik laat mijn vriendenlijst met rust, ook al dekt de naam de lading lang niet altijd. Ik verwijder hooguit mensen uit de lijst met wie nog nooit een persoonlijk bericht is uitgewisseld of met wie ik nooit echt contact heb gevoeld.

Meer motieven
Terwijl ik in real life niet alles wil horen of weten, bespeur ik op Facebook bij mezelf de neiging om toch alles te willen beoordelen: kijken of er wellicht toch een aanleiding is om iets te zeggen...
Ik loop daarbij geregeld vast omdat ik activiteiten ondoordacht vind, in strijd met mijn opvattingen over duurzaam leven. Soms wordt erover in gesprek gaan zelfs niet eens op prijs gesteld... terwijl ik graag verder kom, graag juist wel ervaringen en opvattingen uitwissel. Om te begrijpen en te leren.
Ik wil geen slecht nieuws lezen zonder dat er een oplossingsrichting of een actie aan gekoppeld wordt - want daar ga ik mij alleen maar machteloos bij voelen.
Ik heb vaak moeite met het gebrek aan actiebereidheid, met de opvatting van dat “mijn kleine bijdrage niets uitmaakt” - dat doet het immers wel!
Je kunt niet alles veranderen, je kunt wél de kleine dingen goed doen.
Ik weet dat we machtiger zijn dan we denken, daar ligt veranderingsbereidheid aan ten grondslag...

Het leven is gemakkelijk

Life is really simple, but we insist on making it complicated.

– Confucius

It is the simple that is certain, not the complicated. Somehow, people do not trust the simple, the easy, the always available. Why not give an honest trial to what I say? It may look very small and insignificant, but it is like a seed that grows into a mighty tree. Give yourself a chance!

~ Sri Nisargadatta Maharaj

...from 'I Am That', chapter 89

Het leven is eigenlijk erg simpel,

wij maken het enorm ingewikkeld, maar dat hoeft het niet te zijn.

~ Louise L. Hay in de documentaire “Je Kunt Je Leven Helen” met NL subs YouTube 1.29.25. Klik hier voor een versie zonder ondertitels.

Ik lees net in een bericht op Facebook (5-4-2015 - 1e Paasdag - Dick Nijssen):

"Oordeelloze, dus open aandacht is een zeldzaam fenomeen. Ik durf te beweren dat het een hele zuivere vorm van liefde is die helend werkt op alle niveaus van ons wezen." [...] "Wanneer ik geïdentificeerd raak met bepaalde ideeën over hoe iets zou moeten zijn, wanneer ik een agenda heb, of gehaast ben, dan is mijn aandacht niet helend."

In feite is aandacht dat wat we nodig hebben. Gezien worden. En dan het liefst natuurlijk oordeelloos. En ook het liefst met diepgaande belangstelling. Empathie.

Hoe moeilijk is dat nou helemaal? Waarom is dat niet vanzelfsprekend?
Het klopt dat we het niet met de paplepel ingegoten krijgen. We worden geprezen om wat we goed doen en bestraft om wat niet bevalt. Maar is dat aandacht? Hoe vaak vragen ouders - en later anderen - echt door? Over wat je echt bezig houdt en over wat je belangrijk vindt? Zonder dat je een opvatting of oordeel van de ander proeft of ervaart?

Dit is een fragment van mijn gelijknamige stuk op GoogleDrive

Huiverinkt: met zingen is de liefde begonnen

Huiverinkt: met zingen is de liefde begonnen: vang mijn vingers niet op tafel, lief eer hun ontbreken niet met vluchten tot hun schaduw zoek de jouwe, merk hoe de lucht opklaa...