Herkenning - verbinding - gedragen weten - geraakt worden

"Als ik dicht bij mezelf ben komt wat ik nodig heb vanzelf naar me toe"

In m'n vorige blog schreef ik over een persoonlijke dip - ik kon even niet meer uit de voeten met wat er aan informatie over de toestand in de wereld binnenkwam (en komt).

Bijna meteen eroverheen krijg ik een stuk tekst toegeschoven waarin ik mezelf volledig herken. En enkele dagen later een bericht van een bijeenkomt georganiseerd door de Zen Peacemakers - mensen die vanuit pure betrokkenheid en oordeelloos in actie komen waar nodig.
Met de titel: "Hoe spiritueel omgaan met ecologie".
Ik had in een gesprek al genoemd dat ik mijn oplossing waarschijnlijk in het spirituele zou kunnen vinden!

De bijeenkomst was gisteren.
Veel van wat er aan informatie gedeeld werd was me natuurlijk bekend.
Wat van zo'n bijeenkomst echter veel meer doorwerkt en bijblijft is de intentie. Zo'n 22 deelnemers, heel verschillende mensen met heel verschillende achtergronden en levensinvullingen. Met als belangrijkste overeenkomst: het willen doen en het goed willen doen.
Van te voren kende ik alleen Petra, en haar alleen nog via Twitter en Facebook.
En toch metéén vanaf binnenkomst het gevoel hebben: dit is een mooie en veilige plek.

kooktoestelen op zonne-energie in een vluchtelingenkamp

"Als ik emotioneel geraakt wordt weet ik dat het klopt"

Dat gebeurde voortdurend. Oordeelloos luisteren was het uitgangspunt. Geen discussie, alleen uitwisselen en tot je nemen. Gelegenheid om je persoonlijke verhaal te vertellen en in de slotcirkel alleen vanuit je hart...
Met aan het einde in één woord je gevoel samenvatten: een paar keer "herkenning" en veel vaker "verbinding" gehoord!

Gelouterd en gesterkt kwam ik er weer vandaan.
Aansluitend een paar Facebook-vrienden opgezocht (die ik pas één keer eerder heb gezien) en ook met hen weer dezelfde ervaring. Meteen goed & vertrouwd. Elkaar met weinig woorden begrepen weten.
Het was een mooie dag.

Lijden aan de wereld

“De pijn, angst, woede, verdriet en schuld die we in naam van al het levende ervaren is volkomen natuurlijk en gezond!”

Ik ben al een poosje in een enigszins depressieve stemming. Ik weet dat dat niet zelden voortkomt uit frustratie, het geen plek kunnen geven van bepaalde gevoelens. In dit geval zijn het zorgelijke gevoelens over hoe het met de wereld gaat, hoe we met de aarde omgaan.

Gelukkig heb ik een lief die dat kan volgen, die naar me luistert - en luisteren is vaak al genoeg om de boel voor mezelf meer helder te krijgen.

Gisteren vond ze een tekst die precies omschrijft waar ik aan lijdt! Ik kon het niet eens met droge ogen lezen, zoveel herkenning...

De essentie is de opvatting dat het helemaal oké is als je er op deze manier last van hebt en vooral dat je niet moet proberen die gevoelens die daarmee gepaard gaan weg te kletsen of te onderdrukken.
Dat weet ik natuurlijk al lang, dat het onderdrukken van emoties en gevoelens echt schadelijk is. Maar het accepteren van emoties die gepaard gaan met een sterk gevoel van onmacht, aan regelmatige woede en verbijstering, dat valt nog niet mee.
Als het om bekende personen gaat kun je immers altijd wel verklaringen vinden waarom iemand doet zoals die doet en er vaak zelfs begrip voor opbrengen, vergeven enz. Maar de verwoesting van de hele planeet door mensen die niet eens weten dat ze er schuldig aan zijn, dat is groot, dat is te groot, te immens...

Ik wil mijn lezers graag uitnodigen het hele stuk te lezen. En ga er (uiteraard) graag over in gesprek!

De apathische maatschappij en de onbegrepen activist en wereldverbeteraar.

Lieve Facebookvrienden

2015

Begin dit jaar heb ik 2015 voor mezelf verklaard als een jaar van nieuwe balans en verbindingen. Een onderzoek naar waar ik nu sta, waar ik wil staan, naar wat mij voedt en wat (te) veel kost.
Eén van de thema’s is mijn verhouding tot Social Media en met name Facebook.
Voor de oplettende lezer zal het volgende dan ook geen verrassing zijn: ik ga mijn Facebook-activiteiten drastisch verder beperken. Het heeft even geduurd voordat ik de goede vorm in beeld had, ik denk die nu gevonden te hebben.

Ik ben al enige tijd lid van LiveCrew.nl en Seen.is, ook die sites bieden nog niet wat ik zoek. Facebook helemaal verlaten is weer bijzonder lastig door mijn taken binnen allerlei organisaties.

Facebook
Los van dat ik serieuze problemen heb met de manier waarop FB zélf functioneert, in mijn instellingen rommelt, en niet in de laatste plaats de vrijheden die men zich denkt te mogen veroorloven met mijn account en content, kost het bijhouden me teveel en de balans is zoek tussen wat ik zinvol vind om te weten en wat me teveel energie kost.
Als ik Facebook wil bijhouden op de grondige manier waarmee ik het liefst alles doe, ben ik dagelijks meer dan 5 uur kwijt. Dat ga ik niet doen...

Ik ga daarom verschillende groepen en organisaties verlaten, minder pagina’s volgen.
Ik ga alleen nog een zeer beperkte selectie persoonlijke tijdlijnen lezen. In mij reacties zal ik me beperken tot hooguit wat vind-ik-leuk’s, reageren op persoonlijke berichten zal ik alleen en bij uitzondering doen als ik met de persoon een band ervaar. Op persoonlijke berichten reageer ik verder alleen binnen groepen of in pb’s.

Bereikbaarheid
Ik blijf dus bereikbaar. Mijn gewone pagina is openbaar, dus ook zonder vriendschaps-verzoek is nagenoeg alles van mij te lezen, te zien, te volgen. Via die pagina zal ik geen persoonlijke berichten meer posten.
Nieuw is mijn pagina Qaqtuzz (facebook.com/pages/Qaqtuzz). Ik ga alleen dáár nog regelmatig eigen berichten posten en steeds vaker via een link verwijzen naar m’n blogberichten. Wil je me dus blijven volgen dan is het liken van die pagina de manier.

Vriendenlijst
Ik laat mijn vriendenlijst met rust, ook al dekt de naam de lading lang niet altijd. Ik verwijder hooguit mensen uit de lijst met wie nog nooit een persoonlijk bericht is uitgewisseld of met wie ik nooit echt contact heb gevoeld.

Meer motieven
Terwijl ik in real life niet alles wil horen of weten, bespeur ik op Facebook bij mezelf de neiging om toch alles te willen beoordelen: kijken of er wellicht toch een aanleiding is om iets te zeggen...
Ik loop daarbij geregeld vast omdat ik activiteiten ondoordacht vind, in strijd met mijn opvattingen over duurzaam leven. Soms wordt erover in gesprek gaan zelfs niet eens op prijs gesteld... terwijl ik graag verder kom, graag juist wel ervaringen en opvattingen uitwissel. Om te begrijpen en te leren.
Ik wil geen slecht nieuws lezen zonder dat er een oplossingsrichting of een actie aan gekoppeld wordt - want daar ga ik mij alleen maar machteloos bij voelen.
Ik heb vaak moeite met het gebrek aan actiebereidheid, met de opvatting van dat “mijn kleine bijdrage niets uitmaakt” - dat doet het immers wel!
Je kunt niet alles veranderen, je kunt wél de kleine dingen goed doen.
Ik weet dat we machtiger zijn dan we denken, daar ligt veranderingsbereidheid aan ten grondslag...

Het leven is gemakkelijk

Life is really simple, but we insist on making it complicated.

– Confucius

It is the simple that is certain, not the complicated. Somehow, people do not trust the simple, the easy, the always available. Why not give an honest trial to what I say? It may look very small and insignificant, but it is like a seed that grows into a mighty tree. Give yourself a chance!

~ Sri Nisargadatta Maharaj

...from 'I Am That', chapter 89

Het leven is eigenlijk erg simpel,

wij maken het enorm ingewikkeld, maar dat hoeft het niet te zijn.

~ Louise L. Hay in de documentaire “Je Kunt Je Leven Helen” met NL subs YouTube 1.29.25. Klik hier voor een versie zonder ondertitels.

Ik lees net in een bericht op Facebook (5-4-2015 - 1e Paasdag - Dick Nijssen):

"Oordeelloze, dus open aandacht is een zeldzaam fenomeen. Ik durf te beweren dat het een hele zuivere vorm van liefde is die helend werkt op alle niveaus van ons wezen." [...] "Wanneer ik geïdentificeerd raak met bepaalde ideeën over hoe iets zou moeten zijn, wanneer ik een agenda heb, of gehaast ben, dan is mijn aandacht niet helend."

In feite is aandacht dat wat we nodig hebben. Gezien worden. En dan het liefst natuurlijk oordeelloos. En ook het liefst met diepgaande belangstelling. Empathie.

Hoe moeilijk is dat nou helemaal? Waarom is dat niet vanzelfsprekend?
Het klopt dat we het niet met de paplepel ingegoten krijgen. We worden geprezen om wat we goed doen en bestraft om wat niet bevalt. Maar is dat aandacht? Hoe vaak vragen ouders - en later anderen - echt door? Over wat je echt bezig houdt en over wat je belangrijk vindt? Zonder dat je een opvatting of oordeel van de ander proeft of ervaart?

Dit is een fragment van mijn gelijknamige stuk op GoogleDrive