Transcriptie & vertaling
Gecorrigeerd, bewerkt en vertaald door Katharine Hone en Reiné Gadellaaklik hier voor de gecorrigeerde Engelse versie
“Er was ooit een tijd dat ik een aversie had tegen het woord ‘crisis’ en ik denk dat veel mensen zo’n aversie hebben. We horen het woord ‘crisis’ en denken ‘oh god, oh nee!’ Weet je? Nu waardeer ik het woord heel sterk en wel om deze reden: als er een crisis is, als het er nog is, betekent het ook dat we nog de tijd hebben het achterliggende probleem op te lossen.
Als de crisis al afgelopen is, is het klaar. Op welke manier het dan ook is opgelost, het is al klaar en we kunnen er niets meer aan doen. Dus het feit dat we nu midden in meerdere simultane crisissen zitten vind ik goed. Het betekent dat die crisissen onze aandacht proberen te richten op iets dat onze aandacht nodig heeft. De vraag is of we het op deze manier gaan herkennen, het gaan omarmen, het feit dat we richting een andere wereld gaan.
Volgens mij is de grootste crisis de verzwegen crisis. Die is groter dan klimaatverandering, groter dan de mogelijke oorlog in het Midden-Oosten. (Ik geloof dat deze oorlog niet nodig is en ik geloof, om goede redenen, dat het niet gaat gebeuren.)
Groter dan dat alles is de crisis in het denken. Omdat, totdat de mensen van de wereld herkennen en accepteren dat de wereld van het verleden niet meer bestaat en bereid zijn de oplossingen en ideeën te omarmen die de nieuwe wereld kunnen ondersteunen, het heel moeilijk wordt om die wereld binnen te stappen. De media geven veel aandacht aan de dingen die stuk zijn. De media herkennen de goede dingen die gaande zijn in de wereld niet. De media hebben nooit op een duidelijk manier aandacht gegeven aan het feit dat de wereld van het verleden niet meer bestaat. Als we hier aandacht aan zouden kunnen geven voor een breder publiek, zouden mensen kunnen gaan rouwen om het overlijden van die oude manier van leven, en die vervolgens loslaten. Veel mensen (die ik dagelijks tegenkom) geloofden dat het leven gewoon zijn gang aan het gaan was, totdat er iets gebeurde. Voor sommigen was het 09/11, voor anderen de economische crisis in 08-09. Dit soort mensen heeft het gevoel dat we alleen door deze moeilijk tijd heen moeten en dat het daarna weer normaal zal worden, zoals het altijd was.
Ze wachten op normale tijden. Ze zetten hun levens op stop. Er zijn mensen die wachten met het stichten van een gezin, met het ontwikkelen van hun carrières omdat ze denken dat het leven straks weer normaal wordt, zoals het was, een wereld die niet langer bestaat.
Dat zijn de mensen die lijden.. Ze lijden nu omdat ze vasthouden aan het idee van die wereld van toen, die ons diende. Ik ga niet oordelen, of zeggen dat het goed, slecht, verkeerd of juist is. Ik moet zeggen dat het zo prima werkte, het heeft ons gebracht waar we nu zijn. Maar nu weten we dingen die we toen niet wisten.
We hoeven het verleden niet te beoordelen als goed of fout. We kunnen beter erkennen dat het ons pad was, een geweldig leerervaring, en nu weten we meer dan in het verleden. Met wat we nu weten kunnen we nieuwe keuzes maken en verder gaan.
Hier zit de kern van het probleem voor veel mensen. Want de wereld is aan het veranderen, de manier waarop we onze levens leiden is aan het veranderen, hoe we over geld denken is aan het veranderen, hoe we over onze banen, carrières en veiligheid denken is aan het veranderen. Maar niemand heeft dat aan ons verteld. We leven niet meer in afgezonderde naties, met afgezonderde economieën, we hebben geen geïsoleerde bronnen meer, en het is heel moeilijk voor een natie, in zijn eentje, beslissingen te nemen en keuzes te maken die alleen over die natie gaan, omdat we zo met elkaar verbonden zijn.
Veel mensen hebben dit feit niet omarmd. We hebben globalisme gepusht, de moderne wereld heeft globalisme aan de wereld en de wereldmarkt opgedrongen. De wereld heeft het geslikt, en nu zitten we allemaal in dezelfde schuitje. Daarom moeten we onze manier van denken veranderen.
Tot we nieuwe oplossingen kunnen creëren die de nieuwe denkwijze omarmen, vind ik dat we in een diepe crisis zitten.
Je hebt het over macro gebeurtenissen, maar je pakt ook het micro-niveau aan. Dit micro-niveau met een oproep aan elk individu, gaat over die mensen die de crisis in hun leven omarmen en komen met een aantal nieuwe denkwijzen, zit het zo?
Dit is er een deel van, ja! En een groot onderdeel ervan is dat we micro niet meer kunnen scheiden van macro. Waar ligt de grens tussen de keuzes die je maakt in je leven, in mijn leven en wat er gebeurt in de grote wereld erbuiten.
Ik was ongeveer drie weken, vlak voor het einde van het jaar, op het Yucatan schiereiland, ik ben er in het verleden al eens geweest, we brachten veel tijd door met de inheemse bevolking in dat deel van de wereld en ze weerspiegelen in hun geloof een deel van de principes die we bijna overal bij inheemse volkeren aantreffen. Een van de dingen die me fascineert is, dat ze nooit scheidden wat wij wetenschap en spiritualiteit van het dagelijks leven zouden noemen van de cycli van de tijd. Ik denk er over na hoe verschillend onze wereld zou zijn als we wetenschap en kunst niet zouden scheiden van onze dagelijks leven.
Het betekent dat als we iets zien, als we kijken naar iets van schoonheid en we nemen dat gevoel in ons waar, dat het gevoel de chemie in ons lichaam verandert, dat is wetenschap. Wij in de moderne wereld hebben een onderscheid gemaakt, we zeggen: 'oh, dat is gewoon kunst'.
Ik kijk op dit moment naar een plant achter je, en zoals ik al zei, de schoonheid van die bloemen creëert een gevoel in mij dat mijn lichaamschemie verandert. Er treden 1300 biochemische reacties op in mijn hersenen en mijn lichaam als reactie op een emotie die ik heb. En wij hebben die dingen gescheiden. Zij hebben de wereld nooit gescheiden van hun leven.
En ik denk dat we in een tijd aangekomen zijn waar het echt moeilijk is. We worden uitgedaagd om een lijn te trekken tussen waar ons leven eindigt en de rest van de wereld begint. Het moment dat we die streep trekken, als we ervoor kiezen om die te trekken, zullen we in de oude val trappen die ons afgescheiden houdt van de wereld en die ons opsluit in de strijd, omdat we er niet in geslaagd zijn om te erkennen dat onze problemen de problemen in de wereld zijn en vice versa. Het gaat niet over het oplossen van de problemen van een paar mensen hier, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje en dus leren we nu, denk ik, om de wereld in onszelf op een andere manier te zien.
Wat kan ik dan persoonlijk doen om mijn leven te veranderen.
De wereld waarin wij nu leven is grotendeels gebaseerd op wetenschappelijke aannames van de laatste 150 jaar. En wetenschap is goed. Ik ben opgeleid als wetenschapper, wetenschap is nuttig, maar de wetenschap heeft niet alle antwoorden. Ik denk dat dit de sleutel is. Nieuwe ontdekkingen die ons laten zien waar het denken in het verleden (wetenschappelijk denken) ofwel onnauwkeurig is, of in sommige opzichten ronduit verkeerd. De reden waarom deze nieuwe ontdekkingen belangrijk zijn, is omdat we allemaal, ieder van ons individueel, al de problemen in ons persoonlijk leven oplossen door te kijken naar onze relatie met de wereld door een lens van overtuigingen.
Die lens wordt in de moderne wereld grotendeels gedefinieerd door de wetenschap, bewust of onbewust. Dus de overtuigingen: waar komt het leven vandaan? Waar komen wij vandaan? Wat is onze relatie met ons lichaam? Zijn we machteloos over onze lichamen of hebben we de mogelijkheid om te communiceren en te genezen met ons lichaam? Wat is onze relatie met de wereld om ons heen, wat is onze relatie met andere mensen, wat is onze relatie met het verleden, hoe kunnen we onze problemen oplossen?
Dit zijn grote, grote vragen, die ieder individu, bewust of vaak onbewust, zichzelf stelt, elke natie, elke beschaving. Onze antwoorden, die gebaseerd zijn op wetenschappelijke principes waarvan we nu weten dat ze grotendeels onjuist zijn, hebben ons ertoe gebracht om te geloven dat het leven willekeurig is, het menselijk leven toevallig is, dat we los van ons lichaam zijn, dat we gescheiden zijn van onze wereld, dat de beschaving een eenmalige deal is. Dat we hier op het hoogtepunt van deze verfijning zijn die nooit eerder heeft plaatsgevonden. En dat conflict en concurrentie de manieren zijn om onze problemen op te lossen. Die lens.
En ik zeg niet dat we elke ochtend in de spiegel kijken en dat gesprek met onszelf hebben en erover praten tijdens het ontbijt... Maar het zit diep geworteld in ons. De meeste van onze luisteraars hebben waarschijnlijk een gezin grootgebracht of leven in een gemeenschap waar ze de uitdrukking 'we leven in een wereld waar het recht van de sterkste geldt’ gebruiken.
Dus als je dat gelooft, is dat de lens waardoor je de vraag, die je mij gesteld hebt, zult zien en beantwoorden. Wat moet ik doen met de vervallen functie, wat met mijn huwelijk dat in elkaar klapt of mijn kinderen die me niet meer kennen, en wat doe ik met mijn financiën? En al die dingen die we oplossen, de grootste crisis die de wereld en wij als individu onder ogen moeten zien, bekeken door de lens van een manier van denken waarvan we nu weten dat die verouderd is.
Nieuwe ontdekkingen vertellen ons dat het menselijk leven niet willekeurig is, dat we diep verbonden zijn met ons lichaam, dat we onlosmakelijk verbonden zijn met de systemen van de aarde zelf, dat de beschaving cyclisch is. We zijn hier geweest en we hebben in het verleden grote dingen bereikt. Als we de wijsheid hebben om te erkennen dat (en dit is de essentie) de natuur is gebaseerd op een model van samenwerking en wat wordt genoemd wederkerigheid. Competitie in de natuur bestaat onder bepaalde omstandigheden, maar het is niet DE regel van de natuur en dat verandert alles. Dus met dat in gedachten antwoord ik op jouw vraag: wat doen onze luisteraars, wat kunnen ze doen als ze ‘s morgens ontwaken?
We stellen ons allen de vraag, opnieuw onbewust of soms is het zeer bewust. We kijken naar de wereld en zeggen: 'wat kan ik krijgen van de bestaande wereld?’ Zo gaan we om met het oplossen van onze problemen, op basis van de onjuiste veronderstellingen van de wetenschap. De nieuwe ontdekkingen nu geven ons redenen om die vraag anders te stellen. In plaats van te vragen ‘wat kan ik van de bestaande wereld krijgen’ vraag je: ‘wat kan ik delen met de nieuwe wereld’. Wat kan ik bijdragen aan de wereld die in mijn gemeenschap, binnen mijn familie, in mezelf aan het ontstaan is.
Het antwoord op die vraag is subtiel, en luisteraars, word niet misleid door de eenvoud van die vraag, omdat de manier waarop we die vraag beantwoorden de deur opent naar zeer krachtige mogelijkheden, nieuwe manieren om onze passies en onze belangen in de wereld te delen. Niet enkel wat we op school geleerd hebben of gewoon wat ons vak ons heeft getraind om te doen, maar de dingen die de wereld nodig heeft, die we intuïtief hebben opgepikt en op onze eigen manier hebben eigen gemaakt. Als we die delen in de wereld, en de wereld vraagt er nu om, is de keerzijde ervan dat we rijkelijk worden beloond.”
Geen opmerkingen:
Nieuwe opmerkingen zijn niet toegestaan.