Op 24 augustus 2013 geplaatst op www.duurzaamzwolle.nl
Ik vraag me al geruime tijd af hoe het toch komt dat er relatief gezien erg weinig verandert, dat - in mijn waarneming - betrekkelijk weinig mensen zelf het hele heft in handen nemen en de duurzame schoenen aantrekken.
Gisteren een documentaire gekeken - op uitzending gemist, anderhalf uur(!) uit mei 2011 - waarin dat heel erg duidelijk wordt.
Een belangrijke waarneming van normaal menselijk gedrag daarin, verteld door een psychologe, ergens aan het einde:
“Niemand doet iets, dus het is vast niet zo erg”.
Dat staat bekend als ‘meervoudige onwetendheid’.
Bekende uitspraken in dat kader zijn:
“ze lossen het wel op”
“wat ik doe maakt zo weinig uit”
kortom:
“ze hieven het glas, ze deden een plas en lieten alles zoals het was”.
Zelf ben ik, sinds het eerst rapport van “De Club van Rome” - uit 1972, ‘Grenzen aan de groei’ - ruim veertig jaar geleden – me steeds meer gaan verdiepen in de situatie waar we met de vergaande ontwikkelingen en bevolkingsgroei met de wereld naar toe gaan.
Ik heb me de consequenties ervan aangetrokken en ben ernaar gaan leven.
In het algemeen is het om mij heen kruimeltjeswerk gebleven. Spullen worden beter, apparaten en auto’s zuiniger, maar we zijn tegelijk zóveel meer gaan gebruiken, rijden, vliegen, consumeren dat het helemaal geen verschil maakt, integendeel, we gebruiken alsmaar meer…
Inmiddels is het mij duidelijk (en dat is helaas geen zwartkijkerij):
We stevenen met ze allen rechtstreeks en zonder dralen af op de ondergang van de mensheid!
En we sleuren daarin een groot deel van het overige leven mee.
Ik heb nog lang gedacht dat ik me druk maakte voor de toekomst van mijn kinderen. Maar dat is een vergissing gebleken. Als er niet heel snel dingen grondig veranderen ga ik het zelf meemaken!
Alleen, heel snel dingen veranderen, daar geloof ik met die documentaire in mijn achterhoofd niet meer in.
De documentaire heet “Vis noch Vlees”, het gaat over ons consumptiepatroon en dan vooral over de dierlijke component daarin. Het realiteitsgehalte is bijzonder groot, omdat er tijdens het maken van het programma vérgaande proeven zijn gedaan met de eigen bevolking van de omroepkantine (gezamenlijk van EO, VARA en VPRO).
Iedereen moest eraan geloven. Ook werden er gedurende de opnamen experimenten gedaan met een aantal proefpersonen.
Je zou kunnen verwachten dat mensen die dicht bij de materie zitten, mede door hun journalistieke werk goed op de hoogte zijn, daar ook consequenties uit trekken…
Bekijk de uitzending:
