Number One - by Jackson Pollock
_
Dan heb je misschien genoeg aan beeld, aan kleuren, aan klank.
Uiterst interessant zijn zo de tekstuele gevolgen van referenda. Er wordt botweg ja of nee gezegd, met allemaal heel verschillende denkwijzen en achtergronden. Na de uitslag vallen commentatoren over elkaar heen voor de beschouwingen en dan blijkt dat motieven niet zuiver zouden zijn, leeftijden een rol hebben gespeeld, dat thuisblijven of juist niet de stemming om had kunnen doen slaan.
En dan denk ik... wie ziet het eigenlijk nog? Wie overziet? Want al die meningen laten stuk voor stuk aspecten achterwege - om hun punt te kunnen maken en sturen.
Is er dan tegelijk niet iets heel erg mis met het proces naar de stemming toe?
Ik ga het niet hebben over het middel zelf. Het is geen mooi instrument. Stemmen zonder debat, zonder argumentatie, zonder echte dialoog, afgaan op onderbuikgevoelens, dat levert geen helder resultaat op. Wat voorafging (vage democratie?) en wat de aanleiding was natuurlijk evenmin...
Als mensen zich niet gezien of gehoord voelen gaan ze vanzelf een ander middel zoeken. Als veel wetten en regels ingegeven lijken te zijn door valse argumenten, belangen van grote spelers, verdwijnt het vertrouwen.
Zoals radicale groeperingen weten, soms moet je extreem de andere kant op om uiteindelijk weer een soort evenwicht te vinden. Groeien gaat immers prima tegen de verdrukking in.
Er ontstaat vanzelf een soort kunstwerk. Van heel veel woorden en stemmingen, er komen beelden, teksten blijken niet te kloppen. Angst rommelt met de beurskoersen, voorspellingen zitten ernaast, het houvast verdwijnt. Paniek overal. Een kunstwerk zonder titel. Of met een nummer. Welke is de volgende?
Kunst is er goed voor, onzekerheden introduceren, andere kanten laten zien, wakker maken wat vergeten was. Kunst de ultieme spiegel, het kan je wakker maken uit een slaap die je nog niet droomde.
