zondag 13 november 2016

Trumpland

Michael Moore is een filmmaker. Hij heeft een pagina op Facebook met de naam Trumpland.

Hij zegt uiterst boeiende dingen over de verkiezingen in de VS. En maakt ToDo-lijstjes met activiteiten die zijns inziens nodig zijn om met de ontstane situatie om te gaan.

Het heeft uiteraard geen zin om te blijven mokken over de uitslag, want dat hebben de democraten echt zelf over zich afgeroepen. Als vrouwen, moslims, Mexicanen, zwarten toch op Trump stemmen mag duidelijk zijn dat het alternatief - Hillary C - voor heel veel mensen echt geen optie meer was. Niet alleen de recente schandalen, maar ook haar opvattingen over wereldmacht, gmo, het economisch systeem, haar bindingen met Wall Street en de multinationals, de financiering van haar campagne, waren uiterst verontrustend.
Voor mensen die ongebonden politiek willen, simpelweg geen optie.

TRUMPLAND
Eerst een televisie-interview, waarbij de bedoeling een praatje van een paar minuten was, maar waarbij uiteindelijk reclameblok na reclameblok werd geannuleerd - men wilde gewoon verder praten. Dit was nog niet eerder vertoond!


Hij houdt ook een soort dagboek bij, ToDo-lijstjes. Ook heel boeiend:

Dag 1


Dag 2

zaterdag 27 augustus 2016

Maken of vermaken

azijnzuur
Zelf creatief zijn of je laten amuseren

Ik was op 17 augustus vanuit Assendorp op weg naar een bestemming in Holtenbroek. Normaal rij ik o.a. over de Melkmarkt en de Rodetorenbrug. Deze keer was mijn weg versperd door de “Zomerkermis”.

Ik heb daar persoonlijk niets mee, met kermis, maar ik zie ook wel dat erg veel mensen zich er blijkbaar een paar maal per jaar leuk mee kunnen vermaken.
Het hele boeltje draait op elektriciteit, dat wel, er gaat zowat voor een klein dorp aan vermogen inzitten (het jaarverbruik van ruim honderd huishoudens). Dat even terzijde. Voor mij dus wel een flinke extra reden om me er niet mee in te laten.
Eén kermis per jaar is overigens niet genoeg, er zijn er in Zwolle per jaar een stuk of vier.
Daarnaast zijn er jaarlijks in Zwolle (steeds meer) festivals.

En waar vroeger weinig tot niets te beleven was, zijn nu óveral terrassen. En bij gebrek aan een kust is er dit jaar nu ook een zandbak voor volwassenen gemaakt: “Stränd” - nóg een extra ontmoetings- en consumptieplek erbij. Gesubsidieerd, dat ook.
Kortom, er is veel vermaak in Zwolle...

Ik zou zo denken, die uitbaters concurreren mekaar allemaal dood. Maar dat is een misverstand, er komen er nog steeds bij, dus blijkbaar is het nog steeds haalbaar, is er voldoende klandizie.

Wat er intussen niet meer is:

Kunstzinnige festivals als “De Stad als Theater”, waarbij je zelf een actieve rol speelde, het Celecentrum, De Muzerie is wegbezuinigd, er is geen Muziekschool meer. De bibliotheek verdwijnt uit het centrum, het aantal vestigingen verkleint, de Broerenkerk is niet meer voor tentoonstellingen en voorstellingen maar een boekwinkel geworden. De Spiegel doet goed z’n best maar nog niet zolang geleden ging het Orkest van het Oosten (tussendoor nog een poosje Het Nederlands Symfonieorkest genaamd) er bijna onderdoor door gebrek aan bezoekers.

Tegelijk wordt er actie gevoerd voor een hoger geluidsniveau voor wéér een evenement in Park de Wezenlanden.

Kortom, echte actieve cultuur staat bij veel mensen op een laag pitje.
Drankjes en hapjes, kletsen, muziek opzuigen, het kan niet op. En ook Pokémon houdt heden veel gemoederen bezig.
Zelf iets creëren, het lijkt steeds minder aandacht te krijgen.
Als je je dan zorgen maakt over de gevolgen voor het milieu, het klimaat, de energievoorziening, dan kan je niet op echte belangstelling rekenen.
Als je voorrekent dat cultuur, en zelf bezig zijn met kunstzinnige activiteiten, een veel lagere impact op het milieu heeft én voor de deelnemers vele malen meer bevredigend is dan alleen maar consumeren, wordt je waarschijnlijk raar aangekeken.

Het draaien van de economie op de oude grondslag, waarbij de aarde zo langzaamaan volledig onleefbaar wordt voor de mensheid, is blijkbaar belangrijker dan het zoeken naar en stimuleren van verantwoorde én bevredigende alternatieven.



Er zijn in de geschiedenis meer voorbeelden te vinden, waarbij je ziet dat beschavingen verloederen en uiteindelijk ten onder gaan. “Brood en spelen” was in de tijd van de Romeinen al een manier om het volk eronder te houden.

Nu gaat het niet anders. Bewust nadenken over de impact van ons huidige gedrag is voor veel mensen een brug te ver. De politiek houdt zich er niet mee bezig, en ik was verbluft over een raadsvergadering waarin de VVD het beleid, waarbij er ik-weet-niet-hoeveel infrastructurele werken en verkeersvoorzieningen worden aangepakt, reden vindt om het zittende bestuur te complimenteren.
Terwijl tegelijk de cultuur om zeep wordt geholpen en de biodiversiteit wordt wegbezuinigd middels een onderhouds- en maaibeleid waar ik dagelijks buitengewoon droevig van wordt.

Ik vind het barbaars.
We gaan zingend en spelend ten onder. De Titanic was er nog heilig bij. Slechts 1522 slachtoffers.
Dat is niets bij de miljarden mensen die nu gevaar lopen.
Het aantal berichten, waarin de mensheid nog maar een kort leven wordt toebedeeld, neemt al snel in aantal toe...

Een beetje bezijden, maar boeiend:
"Eigenlijk zijn we allemaal psychiatrische patiënten" -  Psychiater Dirk De Wachter over liefde, verveling en 'gewonigheid' -
"Het moderne leven hangt aaneen van de kicks en wordt voortgestuwd door een continue zoektocht naar genot."


Ctrl-Z


‘gecontroleerd ongedaan maken’

De Z zit links onderaan op het toetsenbord. Vlakbij de Ctrl-toets. Ongedaan maken is daardoor een gemakkelijk aan te leren routine - op de computer tenminste.


In het dagelijks leven gaat dat minder gemakkelijk, stukken opvoeding en ervaring maak je niet zomaar ongedaan...

ZijN Onvoorwaardelijk Onderwijs is bezig met het opzetten van een nieuwe school. Dat op zich is niet iets nieuws, want het gebeurt op vrij grote schaal. Steeds meer mensen worden zich ervan bewust dat het reguliere onderwijs niet iets is om altijd trots op te zijn. Veel kinderen vallen uit de boot - er is voor wat zij nodig hebben simpelweg geen plek. Anderen rollen er wel doorheen, maar leren hun talenten en vaardigheden niet genoeg waarderen en passen zich aan. Zelf nadenken neemt af of raakt kwijt, want dat komt meestal niet te pas. Je leert wat er in het lesprogramma staat, niet wat je zelf hebt uitgezocht.

Ze lopen daarmee schade op.
Veel volwassenen van nu hebben ook schade opgelopen, overigens niet alleen door het onderwijs: opvoeding thuis en de omringende cultuur hebben eraan bijgedragen. Ze zijn vaak jaren onderweg geweest om er achter te komen waarom ze niet zo optimaal functioneren als ze denken dat zou kunnen. Omdat zelfstandig en creatief nadenken al geen aangeleerde vaardigheid is, maakt dat het uitzoeken er niet gemakkelijker op.

Soms zou je wel willen resetten, een boel ongedaan maken. Dat gaat dus niet.
Je kunt wél herstellen. En het vanaf nu beter gaan doen. Ook voor de kinderen.

ZijN
Web: zijn.zwolleaanzee.nl
Facebook: ZijN - Onvoorwaardelijk Onderwijs - Community

woensdag 20 juli 2016

Ben ik nou gek?

Het is me de afgelopen jaren enkele malen overkomen dat ik met mensen maar niet tot overeenstemming kon komen. Dat we geen vorm konden vinden om neutraal met elkaar te communiceren. Dat we elkaar maar niet lijken te begrijpen.
Dat ‘gesprekken’ - of wat daarvoor doorgaat - uiteindelijk helemaal uit de hand lopen.
Bij de ene variant haakt de ander af (met ‘ik mag je niet’ of ‘reageer alsjeblieft niet meer’, in het ander geval zet ik er zelf een punt achter - als het aantal oordelen en beschuldigingen mij teveel oploopt.
Lastig hierbij is uiteraard dat ik denk het goed te (over)zien. Want mijn eigen kant en mijn beleving zijn immers volkomen helder. Maar hoe die andere kant er werkelijk uitziet, daar kwam ik - tot mijn frustratie - maar steeds niet achter...

Opschieten

Natuurlijk is het zo dat ik niet met de hele wereld goed kan opschieten, hoe graag ik dat overigens wel zou willen. In de natuur leeft ook niet alles in harmonie. Sommige soorten kun je beter op afstand houden. Maar mensen zijn toch één soort?

Heel verhelderend in deze vind ik een publicatie die mij onlangs onder ogen kwam. Die is in het Engels, dus ik moet er nog even doorheen kauwen. Wat ik al wel heb gezien is dat allerlei gedrag, waar ik nogal eens stevig tegenaan loop, toegeschreven kan worden aan bepaalde persoonlijkheidsstoornissen.
Waarmee ik uiteraard niet zeg dat die koppeling er altijd is. Als je echter een hele serie beschreven kenmerken begint te herkennen bij één bepaald persoon, tja, dan kom je er er haast niet meer onderuit om dat toe te schrijven aan de een of andere stoornis.
En ook dat is natuurlijk niet kwaad bedoeld, want wie is er helemaal vrij van stoornissen? De ideale mens bestaat niet en we zijn allemaal varianten op thema’s...

Maar herkennen maakt het wel een stuk overzichtelijker!

En vooral als je daartegenover ook véél mensen kent waarmee de eerder genoemde problemen zich in het geheel niet voordoen... dan kan het haast niet anders dan...
  • De eigenschappen waar ik het hardst tegenaan loop, vallen haast zonder uitzondering onder de noemer narcisme. Zie bijvoorbeeld narcisme.net voor omschrijvingen. Net zoals bij allerlei andere typen persoonlijkheden is er ook binnen deze noemer een uitgebreide variatie aan eigenschappen. Ik zal maar toegeven dat ook ik niet geheel vrij was (en ben?) van een aantal van de genoemde eigenschappen. Waarmee wel meteen wordt verklaard waarom dergelijk gedrag mij zo enorm kan triggeren.

    Wat ik bijvoorbeeld bij dergelijke mensen veel waarneem is het enorm uitvergroten van wat ik in hun ogen verkeerd doe (dat kan zelfs de vorm krijgen van dat ze hun eigen fout(en) aan mij toeschrijven). Andersom zie ik ze haast nergens enigszins tegemoetkomen aan mijn verhaal. Ik krijg de indruk dat ze het of helemaal niet lezen of niet snappen waar het over gaat. Waardoor ik de neiging krijg steeds in andere woorden te herhalen wat mijn punt is. (Niet gehoord worden & niet gezien worden is wat ik dan weer ervaar - ook een trigger). Vervolgens krijg ik dan weer als verwijt te horen dat ik in herhalingen val. Maar het laten merken dat het binnen is gekomen blijft nog steeds uit...

Twintig afleidingstactieken die bijzonder manipulatieve narcisten, sociopaten en psychopaten gebruiken om je het zwijgen op te leggen -
20 Diversion Tactics Highly Manipulative Narcissists, Sociopaths And Psychopaths Use To Silence You
Het grappige is dat ik net na dit stuk te hebben geschreven een passend boek ontdek met dezelfde titel als dit blog. Zie praktijkderots.nl/specialisatie-narcisme/boek-narcisme


dinsdag 28 juni 2016

"Geen titel"

want geen of teveel woorden voor


Number One - by Jackson Pollock
_
Ik zie dat veel woorden gesproken worden die maar beperkt begrepen worden. Woorden zonder houvast, uitdrukkingsloos want niet begeleid met gebaren, klank, mimiek. En zonder de context, die de een wel heeft en de ander niet.
Dan heb je misschien genoeg aan beeld, aan kleuren, aan klank.

Uiterst interessant zijn zo de tekstuele gevolgen van referenda. Er wordt botweg ja of nee gezegd, met allemaal heel verschillende denkwijzen en achtergronden. Na de uitslag vallen commentatoren over elkaar heen voor de beschouwingen en dan blijkt dat motieven niet zuiver zouden zijn, leeftijden een rol hebben gespeeld, dat thuisblijven of juist niet de stemming om had kunnen doen slaan.
En dan denk ik... wie ziet het eigenlijk nog? Wie overziet? Want al die meningen laten stuk voor stuk aspecten achterwege - om hun punt te kunnen maken en sturen.
Is er dan tegelijk niet iets heel erg mis met het proces naar de stemming toe?

Ik ga het niet hebben over het middel zelf. Het is geen mooi instrument. Stemmen zonder debat, zonder argumentatie, zonder echte dialoog, afgaan op onderbuikgevoelens, dat levert geen helder resultaat op. Wat voorafging (vage democratie?) en wat de aanleiding was natuurlijk evenmin...
Als mensen zich niet gezien of gehoord voelen gaan ze vanzelf een ander middel zoeken. Als veel wetten en regels ingegeven lijken te zijn door valse argumenten, belangen van grote spelers, verdwijnt het vertrouwen.

Zoals radicale groeperingen weten, soms moet je extreem de andere kant op om uiteindelijk weer een soort evenwicht te vinden. Groeien gaat immers prima tegen de verdrukking in.

Er ontstaat vanzelf een soort kunstwerk. Van heel veel woorden en stemmingen, er komen beelden, teksten blijken niet te kloppen. Angst rommelt met de beurskoersen, voorspellingen zitten ernaast, het houvast verdwijnt. Paniek overal. Een kunstwerk zonder titel. Of met een nummer. Welke is de volgende?
Kunst is er goed voor, onzekerheden introduceren, andere kanten laten zien, wakker maken wat vergeten was. Kunst de ultieme spiegel, het kan je wakker maken uit een slaap die je nog niet droomde.

dinsdag 16 februari 2016

Gegarandeerd succes

Ik heb het wel vaker gedacht:
Om te slagen in het bereiken van een doel, of het aanpakken van een probleem, is het soms gewoon een kwestie van ‘de knop omzetten’. Het enige punt is dat onze knopjes vaak zo gewend zijn om in een bepaalde stand te staan, dat ze gemakkelijk weer terugschieten. Dus af en toe nog even een zetje geven is soms wel nodig.
Maar dan werkt het! Ook ik heb het zelf een aantal malen gedaan en inderdaad, er is vaak geen jarenlange therapie nodig om veranderingen te bewerkstelligen. Soms is het gewoon een kwestie van tegen jezelf zeggen “en nu doe ik het anders”.

Binnen je netwerk en je relatie kan het eveneens wel eens nodig zijn om dingen echt te veranderen. Ook dan werkt het om een patroon bewust te maken en daadwerkelijk een nieuwe keuze te maken in hoe je de dingen in het vervolg gaat doen.
In het intermenselijk contact zijn er dus manieren om snel tot verbetering te komen. Het helpt bijv. heel goed om meer met elkaar te delen, echt te luisteren naar wat een ander te zeggen heeft. Er ontstaat vanzelf meer begrip en acceptatie.

Heb je geen relatie op dit moment? En er zijn wel mensen van wie je zou willen weten of er mogelijkheden zijn? Er is een vragenlijst die je kan helpen. Lees dit verhaal:

Om verliefd te worden op wie dan ook, doe dit

maandag 8 februari 2016

Harmonie

Alles hoeft niet volmaakt te zijn, maar een beetje meer harmonie...


Bron: Gregg Braden:
The Key to True Harmony
YouTube 11:10

Gregg kan als geen ander uitleggen waarom leven vanuit je hart niet alleen de meest prettige en natuurlijke manier van leven is, maar de meest verstandige bovendien.

Samenvatting

Terwijl hij eerst een enorme aversie tegen het woord ‘crisis’ had, omarmt hij nu het begrip en ziet het als kans om iets te gaan doen. “De grootste crisis is de verzwegen crisis”. Nog groter vindt hij de crisis in het denken. “De media geven veel aandacht aan de dingen die stuk zijn. De media herkennen de goede dingen die gaande zijn in de wereld niet”. De wereld van het verleden bestaat niet meer en “er komen niet vanzelf betere tijden”, als we zelf niet iets in beweging zetten en inspelen op wat er gebeurt. Op alle niveaus zijn immers al dingen aan het veranderen. En niets gebeurt meer los van al het andere. “Tot we nieuwe oplossingen kunnen creëren die de nieuwe denkwijze omarmen, vind ik dat we in een diepe crisis zitten.”

Hij heeft grote moeite met de scheiding tussen wetenschap, kunst en spiritualiteit. Bezig zijn met kunst bijvoorbeeld heeft immers invloed op je denken (en daarmee op je interne chemie). Denken in afgescheidenheid tussen jou en de wereld om je heen, zoals we in het westen gewend zijn te doen, brengt je niet verder.
“Onze antwoorden, die gebaseerd zijn op wetenschappelijke principes waarvan we nu weten dat ze grotendeels onjuist zijn, hebben ons ertoe gebracht om te geloven dat het leven willekeurig is, het menselijk leven toevallig is, dat we los van ons lichaam zijn, dat we gescheiden zijn van onze wereld, dat de beschaving een eenmalige deal is. Dat we hier op het hoogtepunt van deze verfijning zijn die nooit eerder heeft plaatsgevonden.”
We kunnen de problemen niet oplossen met een manier van denken waarvan we nu weten dat die verouderd is.

“De natuur is gebaseerd op een model van samenwerking en wat wordt genoemd wederkerigheid. Competitie in de natuur bestaat onder bepaalde omstandigheden, maar het is niet DE regel van de natuur en dat verandert alles.”
“In plaats van te vragen ‘wat kan ik van de bestaande wereld krijgen’ vraag je: ‘wat kan ik delen met de nieuwe wereld’. Wat kan ik bijdragen aan de wereld die in mijn gemeenschap, binnen mijn familie, in mezelf aan het ontstaan is.”

Naar de transcriptie - Nederlands en Engels

Meer lezen: Gregg Braden | Liefde als antwoord op de tijd - door Tijn Touber op EarthMatters, incl. een ander Interview op YouTube - 27:42 (en)

maandag 1 februari 2016

Stultitiafobie

Het ging een poos best goed. Ik kon mild zijn naar de moeilijkste mensen, ik kon altijd wel begrip opbrengen, ik snapte ook dat mensen gemakkelijk bang te maken zijn en dan vreemde gedachten ontwikkelen. Kortom liefde overwon nog.

De gebeurtenissen van de laatste tijd, de ene onverstandige (politieke) daad na het andere exces (en vooral de reacties erop) waren voor mij verontrustend. Toch geloofde ik voortdurend in een omkering, terugkeren op schreden, het inzien dat er dingen zijn die gewoon echt niet kunnen, dat sommige maatregelen gewoon niet werken. Dat de samenleving veerkrachtig genoeg is om met extremen om te gaan. Dat onze overheid krachtig stelling neemt tegen afkeurenswaardige praktijken.

Helaas, als ik de reacties op allerlei gebeurtenissen zie, dan kan ik niet anders concluderen dan dat mensen vanuit angst volstrekte onredelijkheid vertonen. Zoals bang worden voor honderdduizenden immigranten als enkele tientallen zich misdragen. Zonder blijkbaar in het achterhoofd te houden dat misdragingen niet specifiek zijn voor een bepaalde groep, maar optreden binnen zo ongeveer alle samenlevingen inclusief de onze.
Ik heb wat huiswerk gedaan en vond bijvoorbeeld dat hier in Nederland 1 op de 7 vrouwen (meer dan 14%) te maken heeft (gehad) met ongewenst seksueel verkeer. Ongeveer 90% van die groep vindt verkrachting de juiste omschrijving. 40% (!) van alle vrouwen heeft te maken (gehad) met ongewenste intimiteit / aanranding.

Er zijn nu dus grote groepen mensen die extra gevaar duchten van migranten en het een reden vinden om tienduizenden vluchtelingen, die geen kant meer op kunnen en die met die kwestie niets uit te staan hebben, bestaansmogelijkheden te onthouden.
En in plaats van dat onze volksvertegenwoordigers daarin een aanleiding zien om zich van dergelijke gedachtegangen en uitspraken krachtig te distantiëren, gooien ze olie op het vuur. Wordt er zelfs geopperd om vluchtelingen gedurende vijf (!) jaar mogelijkheden en taallessen te onthouden, want misschien gaan ze toch weer weg.


Stultitiafobie

Ik heb gezocht naar een woord voor het gevoel dat mij heftig bekruipt - angst voor dwaasheid. Het bestond nog niet... Ik heb het daarom maar zelf gemaakt - stultitiafobie - angst voor domheid, dwaasheid, zotheid.
Ik noem het een fobie, want “[...] de angst staat niet in verhouding tot de reële bedreiging die van de situatie of het object uitgaat en de lijder is zich hiervan goed bewust...”

Stuitend

Onze politieke leiders brengen zelf met valse informatie de (hulp aan) vluchtelingen in diskrediet. Ze denken dat grenzen sluiten het probleem oplost en dat bommen gooien nuttig effect heeft. Terwijl ze toegeven dat de kans op aanslagen er ook door toeneemt. Hoe dom kun je zijn...
De Volkkrant:
'Uit angst voor mensen die vrijheid haten, gaan we vrijwillig aan de ketting liggen'

Onze angst voor gewelddadige terreur staat overigens totaal niet in verhouding tot hetgeen we werkelijk te vrezen hebben, schrijft columnist Joyce Brekelmans. 'Het aantal Nederlandse burgerdoden gerelateerd aan fundamentalistisch moslimterrorisme staat tot nu toe welgeteld op één.'
Uit de “Lof der Zotheid (Moriae encomium, sive Stultitiae laus)” van Desiderius Erasmus uit 1511 Hoofdstuk 23: Door de zotheid komen oorlogen
In dit hoofdstuk zegt Erasmus dat de bron van alle oorlog de zotheid is. "Wat is er zotter dan om welke redenen ook een strijd aan te gaan van dien aard dat beide partijen er meer nadeel dan voordeel van ondervinden?”


Ode to Joy

Gelukkig zijn er ook nog mooie gebeurtenissen. Waaraan je ziet hoe gemakkelijk het kan zijn om mensen in één gevoel te verbinden.
Flash Mob Started by One Little Girl

zondag 10 januari 2016

Lawaai

Er is weer eens ‘n hoop lawaai op het nieuws en op social media. Lokale incidenten worden misbruikt voor politieke belangen en de grote lijnen en achterliggende feiten worden regelmatig uit het oog verloren.
Het positieve zou kunnen zijn dat er weer een bewustzijnssprong plaatsvindt. Want er worden daardoor ook heel veel meningen uitgewisseld.
Hoe dan ook, de aandacht wordt, voor de zoveelste keer, weer flink afgeleid van de grote uitdagingen waar we voor staan.
Voor mezelf werkt het niet goed. Veel opvattingen die ik voor mezelf al lang heb vastgesteld, blijken veel minder gemeengoed te zijn dan ik hoopte. Zuiver en liefdevol denken is nog vaak een uitzondering.
Het gevolg daarvan is, dat ik neig om af en toe in de stroom mee te gaan en ook iemand flink op zijn of haar nummer te willen zetten. Tegelijk weet ik dat het niet zal werken. Kritiek is als een rode vlag en leidt meestal tot nog meer boosheid.

Normen en waarden

Ik heb mezelf altijd graag gespiegeld aan de Grondwet en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Die zijn over een aantal essentiële zaken heel duidelijk:

Discriminatie op welke grond ook is verboden. Iedereen heeft evenveel rechten en mag ook gaan en staan waar men wil.
Iedereen heeft recht op een wettelijke status en op zorg.
Het moge duidelijk zijn dat dit in onze huidige maatschappij niet de norm is vanwaaruit iedereen doet en denkt. Wantrouwen overheerst en om dat tot uitdrukking te brengen worden deze grondbeginselen - ook door onze overheid - ernstig met voeten getreden.
Hoewel dat voor mij al voldoende aanleiding is voor een nationale revolutie zal dit niet gaan gebeuren. Ik heb op mijn beurt geen zin meer om deze waarde voortdurend te verdedigen - dat zou de overheid zelf moeten doen.

Verinnerlijken

Ik heb gemerkt dat alleen volle overtuiging werkt, als het erom gaat dingen teweeg te brengen. Dat is tegelijk ook non-dualistisch. Niet vanuit de tegenstelling kijken, niet denken: "ik wil geen oorlog", maar "ik ben vrede". Niet “ik durf niet op je te rekenen” maar “ik vertrouw je volledig en ga ervan uit dat je je best doet”. Niet: "ik wil geen ruzie" maar "ik hou met heel mijn hart en ziel van jou". Niet “ik zou willen” maar “Ik ben”.
Dus niet vertrouwen stellen in iets buiten jezelf (als dat al kan). Zelfs het ergens op hopen is niet genoeg.
Overtuigd zijn en weten - dan pas werkt het.
Daarbij vallen de woorden "maar, slechts, als, niet, nee, geen enz." af als remmende en ongewenste energie.

Stilte

Hoe dan wel? Ik denk de stilte opzoeken. Me weer opnieuw op de binnenkant richten.
Ik weet immers zeker dat mensen diep van binnen oké zijn. Ik weet dat mensen als ze kwalijk gedrag vertonen dit doen vanuit hun zelf ervaren pijn. Angst is de bron.
Ik weet dat als er veel aandacht gegeven wordt aan negatieve uitlatingen dit niet positief op het grote geheel doorwerkt. En andersom: als iemand uitlatingen doet die dicht bij de waarheid staan, dat dit een positieve uitstraling heeft op meer dan alleen de directe omgeving. We zijn immers verbonden...
Mijn aandacht gaat weer naar de positieve kant.
Ik stap daarom even terug naar m’n persoonlijke pagina (Qaqtuzz) en zal minder reageren op m’n tijdlijn.